trzecie pokolenie gwiazd

Wiadomość

Hosanna · #1 Post autor: **Hosanna** » 23 gru 2018, 20:25

z muszli przodków
bezpiecznej lecz już pół-umarłej
wyszłam na spotkanie

wędrowałam szybko i wolno
czekałam aż samo przyjdzie
budowałam wieże paliłam ogniska
śpiewałam tańczyłam pływałam

ale nie spotkałam drugiego

stanęłam przed lustrem
weszłyśmy w siebie bez bólu

małe wszystko
otwarło oko

duże wszystko
przytuliło do siebie
życiodajne szczątki

#2 Post autor: **lczerwosz** » 25 gru 2018, 13:38

czy to nie autodestrukcja
odnośnie formy, moim zdaniem nagromadzenie czasowników czasu przeszłego w pierwszej osobie powoduj pewną monotonię narracji.

Hosanna pisze: ↑
23 gru 2018, 20:25
czekałam aż samo przyjdzie

Nie wiem, co przyjść by miało. Czas przynosi ma myśl dziecię, ale to nie ten temat. A jednak miało by coś powstać z czegoś innego. Biologia jest imperatywem.

Marcin Sztelak · #3 Post autor: **Marcin Sztelak** » 28 gru 2018, 16:43

Zdecydowany przesyt czasownikowy. I tą właśnie zwrotkę można by sobie podarować bez szkody dla wiersza, a i bez stanęłam, samo przed lustrem.

Pozdrawiam.

Hosanna · #4 Post autor: **Hosanna** » 31 gru 2018, 03:09

Leszku
To wiersz zagadka także dla mnie samej
jeśli sama go nie odszyfruję jak tajnego komunikatu prawej półkuli do lewej - to będzie do wyrzucenia

może jeszcze popracuję nad formą ale najpierw muszę sama poznać o co mi chodzi
doświadczenie mnie uczy że to co piszesz "bezmyślnie" czyli bazując nad obrazach które się pojawiają - może zawierać wiedzę i mądrość wartą poznania
co do tego co miało przyjść
miał przyjść "drugi"
przyjaciel, uczeń , kochanek
ktoś z kim kontakt tworzy całość wyższego rzędu

próba zrobienia tego z sobą jest jak samozapłodnienie
strategia stosowana w przyrodzie
jednak gorsza niż zapłodnienie krzyżowe

Marcinie
wezmę Wasze rady na warsztat , kiedy zacznę pracę techniczną

alchemik · #5 Post autor: **alchemik** » 31 gru 2018, 16:19

Zainteresował mnie tytuł.
Wiem co nieco o gwiazdach. Wiem, że te stworzone w Wielkim Wybuchu poświęciły się, by urodzić następne pokolenia.
Rozsiały nowe pierwiastki po Wszechświecie. Bo na początku był tylko wodór i hel. A potem węgiel.
Jesteśmy z węgla. I z pozostałych pierwiastków, które tworzyły się w śmierci trzeciego pokolenia gwiazd.

Może spoglądam na Twój wiersz z kosmosu, ale bardzo przylega mi myśl, że intuicyjnie, jako poetka odkryłaś łańcuch przemian.

Uważam gwiazdy za istoty inteligentne, choć inną od naszej inteligencją.

Przez swój dramat poszukiwań, a napotykanie tylko lustra, odkryłaś coś więcej.
Czasem intuicja poety stwarza zagadkę nie do odczytania przez autora.

Łańcuch przemian nie dotyczy tylko kosmosu.
Teraz, przede wszystkim, Ziemi, Życia i Duszy.

Nic nie poradzę na to, że czytam Twój wiersz w ten ponadczasowy sposób.
Poeci tak mają.
Otwiera im się klapka w Enigmie na częściowe rozszyfrowanie zagadki.

Hosanna · #6 Post autor: **Hosanna** » 01 sty 2019, 02:50

Alchemiku
Jakbyś nie zauważył , moje wykształcenie sprzyja konkretnej wiedzy a trzecie pokolenie gwiazd nie wynika z ciekawej gry słów ale z wiedzy o tym czym tzrecie pokolenie gwiazd jest
dla mnie najpiękniejsza poezja to taka która ociera sie o wiedze i jest igraniem z jej granicami
nie roszczę sobie prawa że to w ogóle najlepsza poezja flirtuje z naukami przyrodniczym i

bo także kręcą mnie głębokie wglądy w uczucia, mistykę i psychologię
to dla mnie też wiedza
pisałam pracę o nukleosyntezie
tylko licencjacką ale wskazuje ona moje zainteresowania

alchemia dla mnie za daleko i ląduje na manowcach choć kiedyś była wspólna ścieżką prawdy i duchowych egzaltacji w poznawaniu

trzecie pokolenie gwiazd daje lekcję pokory i nadzieję
przez analogię