obraz włóczni tępionej rdzą

[Lejb Witoszyn]

wpatrzona w sufit nocna lampa - matka mokosz
nie ma na myśli latarni jakich wiele ale wciąż kogoś
szuka w przychyleniach ziemi nie oczekuje snu
szybuje ponad wykrotami morskich fal - porusza

w jednej jej kropli nic się nie wydaje bo wszystko jest
samo w sobie zrozumiałe - kwiaty grządki słoneczniki
tylko w powietrzu jabłka pęcznieją a ona oddycha
jabłkowym winem - w cieniu tamtejszych osobliwości

podczas letniego deszczu para przeszywa szybę na wylot
jesienią szyba nasiąka wodą- zimą zamarza z obu stron
jest wiecznie nieprzejrzysta jak pierwsze lepsze lustro

jeśli nie idziesz żadną z krętych dróg bo zbyt wiele
masz w sobie do zniesienia ześlij im deszcz w krótkiej
chwili tworzenia

[eka]

Wilgoć, kropla, deszcz. Matka płodności - Mokosz i włócznia (tępiona rdzą). Ta para wszystko wyjaśnia. W swobodnej formie sonetu opis i refleksja. Piękny, zakamuflowany erotyk. Rewelacyjna końcówka.
Jak i nakreślony słowami efekt zimy.

[Marcin Sztelak]

Mało współczesny i pewnie się nie spodoba, ale jedyne, co mogę powiedzieć - ot, wiersz...

Pozdrawiam.