"dzieci chaosu"

[biegnąca po fali]

zlekceważyłam

ciężar zalegający dotąd w piersiach
rozpelzł się po mieszkaniu
otwartym oknem wydostał na ulicę
i nie jestem już z tym sama

wiesz najlepiej jak to jest
kiedy bieguny zmieniają położenie
w zależności od tego
gdzie akurat ląduje twoja głowa
najczęściej turla się po podłodze
odbija od ścian których wcześniej nie było

problemów ze wzrokiem
teraz im dłużej patrzę w jeden punkt
tym wyraźniej widzę
że pod spodem niczego nie ma

Boga najbardziej
a tak chciałam żeby był w tej zbyt krótkiej historii
tłum przyspiesza jak puls
słońce gorączkuje

w szklanych odpryskach
pod maskującymi brzydotę tynkami
rodzą się w bólach zmyśleni jak my

śmiertelni i "smoki
udające chmury"

[AS...]

Twoje przemyślenia uderzają we mnie jak pięść
tak samo dotkliwie
jak wówczas, gdy moje marzenia i wyobrażenia zderzały się z rzeczywistością;
to właśnie tak narodziła się wilcza filozofia:
życie to polowanie na piękne chwile

[zimny grog]

a turla nie byłoby lepiej, lub toczy

poza tym małoistotności w nim sporo, dla odbiorcy oczywiście.

ale tylko to je moje widzenie.

[biegnąca po fali]

Nieobiektywny ASIE - dziękuję;)

zimny grogu - może i lepiej. Dzięki za podpowiedź.

[eka]

Cytaty... powieść, film?
Nie wiem, nie potrafię roli aluzji rozkminić. Efektowny tytuł, ale te smoki udające chmury - bardzo dobre.
Egzystencjalizm, któremu brakuje nadrzędnego sensu w czterech ścianach.
Powrót do niemal wyeksploatowanej przestrzeni, warto Ewo?

My zmyśleni śmiertelni... dobre!

_________________________

odbija od ścian których wcześniej nie było

problemów ze wzrokiem

Zbyt haczące połączenie ścian i problemów ze wzrokiem jednym orzeczeniem.

A głowa jaki to biegun? Północny?

Liryk zwrotu do adresata, nie wszystko rozumiem, ale... wszak nie muszę:)

Pozdrawiam.

[tabakiera]

tłum przyspiesza jak puls
słońce gorączkuje

w szklanych odpryskach

- ten fragment bardzo wymowny, do mnie przemówił.

Tekst trąci prozą, dość rozwlekły i rozgadany, jakby podmiot liryczny chciał bardzo złapać kontakt z czytelnikiem a to szokując go (surrealistyczny fragment z głową, mi się nawet podoba), a to tłumacząc w sposób bardzo prosty o swoich problemach (urywek z patrzeniem w jeden punkt).
Z fragmentem wskazanym przez Ewę:

odbija od ścian których wcześniej nie było

problemów ze wzrokiem

coś bym zrobiła. Rozumiem chęć płynnego czytania strof i przerzutni, ale zbyt bliskie sąsiedztwo ścian rozłożyło ten pomysł, skupiłabym się na problemach ze wzrokiem.

[biegnąca po fali]

Doroto, Ewo - wskazany fragment postaram się zmienić według wskazówek. Dzięki za sugestie i wgląd.

Tytuł zapożyczony z filmu, a puentowe smoki z jednego z opowiadań Jakuba Małeckiego.

[mirek13]

"Na zachodzie bez zmian", jeśli się mamy posiłkować tytułami.
Za opisywanie cudownej depresji, marazmu, wykluczenia i rezygnacji, dostaniesz z pewnością kiedyś Nobla.
Takie będzie uzasadnienie.
W jednym miejscu zmieniłbym wersyfikację, ale ja nie umiem wklejać, więc sobie daruję wskazanie.
Jak u Ciebie - metaforycznie i rekwizytowo, świetny.
Po przeczytaniu idę się napić.

[biegnąca po fali]

Mirek - nie wzbudzaj we mnie poczucia winy! Czekoladę se zjedz. Albo chipsa


Dzięki.

[Mchuszmer]

Jeszcze się ostała literówka w 3. wersie, masz tu ł, bo mi jedno zostało po sprzątaniu.

Szukasz czasem innych tematów, ale zazwyczaj jest chyba tak, że wracasz do pisania tak naprawdę jednego wiersza z trochę innymi rekwizytami i konstatacjami, prawda? Jak dla mnie to ok - przy tej ilości napisanych wierszy, bo to byłby wręcz cud, gdyby każdy był inny. Z 10 różnych światów się na rok stworzy. Oczywiście, patrzę na jeden dany wiersz i tam gdzie muszę oceniać, nie ma to wpływu.
Co tam jeszcze... Aha, dla mnie faworytem wśród Twoich nadal jest "Bóg nie ma z tym nic wspólnego", ale to też nie znaczy, że nie widzę postępu, przeciwnie - za czasów wspomnianego, a tym bardziej tych, w których używałaś interpunkcji, jak w "Łunie", zapis był ostrożniejszy, wyrównany, a od dłuższego czasu piszesz bardzo swobodnie i przynajmniej w tym stylu pisania Twój słuch wydaje się być perfekcyjny... a to daje duże możliwości, więc ja ciągle czekam, aż w kwestii formy nastąpi kolejne drgnięcie;-)

Już miałem szukać autora cytatu, nie czytałem, więc pewnie jakiś kontekst jest poza zasięgiem.
Dobry wiersz, taki szczery i bez nadęcia, bez przesadnego dramatyzmu.
Czy może być bardziej emocjonalnie, oto jest pytanie i myślę, że najwyższe osiągi mają ci, którzy wplatają nieco konkretnych szczegółów osobistych dla peela, to buduje więź. Ale oczywiście nie twierdzę, że to jest możliwe czy potrzebne w każdym takim wierszu.