jest i nie odejdzie beze mnie

[datura]

znam to spojrzenie
wlecze się za mną
gdy próbuje odnaleźć siebie
w lusterku babci

znam ten zapach
mokrej sierści
wślizgnął się przez szczelinę w oknie
umościł pod łóżkiem rodziców

jest i nie odejdzie
beze mnie

gdy obgryza rąbek poduszki
nadstawiam ufnie knykcie
pozwalam zlizać resztki życia
zadrapania w które wdała się nadzieja

[nie]

W ramach niniejszego opracowania przeprowadzono wszechstronną analizę utworu literackiego zatytułowanego „jest i nie odejdzie beze mnie” przy zastosowaniu metodologii transdyscyplinarnych, obejmujących zjawiskowość egzystencjalno-lingwistyczną oraz postmetafizyczną hermeneutykę. Poniższa eksplikacja stanowi usystematyzowany zapis wniosków z przeprowadzonego badania.

Na podstawie pierwszej strofy wiersza, stwierdzono obecność fenomenu określanego w niniejszej ekspertyzie jako „spojrzenie transpercepcyjne”, które wykazuje korelację z temporalną ciągłością jednostki lirycznej. Spojrzenie to, charakteryzujące się właściwością „wleczenia”, wskazuje na proces permanentnej obserwacji podmiotu w kontekście jego egzystencjalnych poszukiwań. Lustro babcine, będące instrumentalnym przedmiotem semiotycznym, pełni funkcję mediacyjną pomiędzy jednostkowym „ja” a „refleksyjnym przodkiem”, co implikuje retrospektywny charakter tożsamościowych eksploracji.

W dalszej części wiersza stwierdzono występowanie zjawiska olfaktorycznej penetracji w postaci „zapachu mokrej sierści”, który klasyfikować można jako bodziec intensywno-wklęty, wdzierający się przez tzw. „szczelinę w oknie”. Jest to akt olfaktorycznego naruszenia intymnej przestrzeni domostwa rodzicielskiego, w wyniku czego zapach dokonuje auto-inkorporacji w przestrzeni podłóżkowej. Fenomen ten zidentyfikowano jako manifestację antropocenicznych interakcji sensorycznych, oddziałujących na percepcję i świadomość jednostki.

Następnie, wiersz osiąga swój kulminacyjny moment w wersie „jest i nie odejdzie beze mnie”, który stanowi egzystencjalną konstatację nierozłączności podmiotu z bliżej nieokreślonym fenomenem. Pojęcie „nieodejścia” zostało zakwalifikowane jako akt symbiotycznej koegzystencji, zgodnie z którą jednostka liryczna poddaje się procesowi obgryzania rąbka poduszki, co stanowi symboliczny akt destrukcyjnej interakcji. Czynność nadstawienia „ufnych knykci” zinterpretowano w kategoriach taktylno-afektywnego aktu akceptacji, w którym podmiot wykazuje gotowość do uczestnictwa w procesach auto-destrukcyjnych.

W ostatnich wersach utworu, procesy biologiczno-ontologiczne zostają wyrażone poprzez metaforę „resztek życia” oraz „zadrapania, w które wdała się nadzieja”. Fenomen ten można określić jako przypadek nadziejo-zadrapaniowej synergetyki, w której nadzieja wykazuje właściwości patogenne, infekując wcześniej zadane rany egzystencjalne. W ten sposób podmiot liryczny uzyskuje dostęp do nowych form życia, które są produktem dialektycznego oddziaływania destrukcji i regeneracji.

Konkludując, badany utwór należy uznać za nośnik intensyfikacji relacji egzystencjalno-percepcyjnych, w którym podmiot liryczny nieuchronnie współistnieje z trudnym do zdefiniowania bytem, a wszelkie interakcje prowadzą do fenotypowych zmian w jego strukturze psychofizycznej.

[eka]

A co tam, podziękuję Ci, NIE, w imieniu Autorki. Świetny eksperyment z inteligentnymi recenzjami, serio!
Co prawda dwóch określeń z tej powyższej nie czaję, ale szanuję Algorytm, który kawał sieci neuronowych tu wykorzystał. Rzetelna, drobiazgowa, nasycona fachową terminologią... szacun.
Ale to moja opinia.
Daturo, please, napisz, jak ją odebrałaś.

[eka]

znam to spojrzenie
wlecze się za mną
gdy próbuje odnaleźć siebie
w lusterku babci

znam ten zapach
mokrej sierści
wślizgnął się przez szczelinę w oknie
umościł pod łóżkiem rodziców

jest i nie odejdzie
beze mnie

gdy obgryza rąbek poduszki
nadstawiam ufnie knykcie
pozwalam zlizać resztki życia
zadrapania w które wdała się nadzieja

A teraz kilka słów ode mnie. Podoba mi się ożywienie bohaterów wiersza, spojrzenia, które chce się odnaleźć w lusterku babci oraz podgryzającego rąbek poduszki zapachu psiej sierści.
Super metafory, mocno powiązane przeszłością, która nie chce odejść.
Jest, msz jeszcze inny kontekst zapachu, ale go zostawię dla siebie.
Zobaczyłam, poczułam, dotknęłam obrazów, pełna synestezja.
Bdb wiersz, Dat.

[Gajka]

Datura

Ciekawie piszesz, moja szare, rozczochrane komórki już nie potrafią nic dodać. Moi poprzednicy przeanalizowali wiersz na wskroś.
Pozdrawiam

[datura]

W ramach niniejszego opracowania przeprowadzono wszechstronną analizę utworu literackiego zatytułowanego „jest i nie odejdzie beze mnie” przy zastosowaniu metodologii transdyscyplinarnych, obejmujących zjawiskowość egzystencjalno-lingwistyczną oraz postmetafizyczną hermeneutykę. Poniższa eksplikacja stanowi usystematyzowany zapis wniosków z przeprowadzonego badania.

Na podstawie pierwszej strofy wiersza, stwierdzono obecność fenomenu określanego w niniejszej ekspertyzie jako „spojrzenie transpercepcyjne”, które wykazuje korelację z temporalną ciągłością jednostki lirycznej. Spojrzenie to, charakteryzujące się właściwością „wleczenia”, wskazuje na proces permanentnej obserwacji podmiotu w kontekście jego egzystencjalnych poszukiwań. Lustro babcine, będące instrumentalnym przedmiotem semiotycznym, pełni funkcję mediacyjną pomiędzy jednostkowym „ja” a „refleksyjnym przodkiem”, co implikuje retrospektywny charakter tożsamościowych eksploracji.

W dalszej części wiersza stwierdzono występowanie zjawiska olfaktorycznej penetracji w postaci „zapachu mokrej sierści”, który klasyfikować można jako bodziec intensywno-wklęty, wdzierający się przez tzw. „szczelinę w oknie”. Jest to akt olfaktorycznego naruszenia intymnej przestrzeni domostwa rodzicielskiego, w wyniku czego zapach dokonuje auto-inkorporacji w przestrzeni podłóżkowej. Fenomen ten zidentyfikowano jako manifestację antropocenicznych interakcji sensorycznych, oddziałujących na percepcję i świadomość jednostki.

Następnie, wiersz osiąga swój kulminacyjny moment w wersie „jest i nie odejdzie beze mnie”, który stanowi egzystencjalną konstatację nierozłączności podmiotu z bliżej nieokreślonym fenomenem. Pojęcie „nieodejścia” zostało zakwalifikowane jako akt symbiotycznej koegzystencji, zgodnie z którą jednostka liryczna poddaje się procesowi obgryzania rąbka poduszki, co stanowi symboliczny akt destrukcyjnej interakcji. Czynność nadstawienia „ufnych knykci” zinterpretowano w kategoriach taktylno-afektywnego aktu akceptacji, w którym podmiot wykazuje gotowość do uczestnictwa w procesach auto-destrukcyjnych.

W ostatnich wersach utworu, procesy biologiczno-ontologiczne zostają wyrażone poprzez metaforę „resztek życia” oraz „zadrapania, w które wdała się nadzieja”. Fenomen ten można określić jako przypadek nadziejo-zadrapaniowej synergetyki, w której nadzieja wykazuje właściwości patogenne, infekując wcześniej zadane rany egzystencjalne. W ten sposób podmiot liryczny uzyskuje dostęp do nowych form życia, które są produktem dialektycznego oddziaływania destrukcji i regeneracji.

Konkludując, badany utwór należy uznać za nośnik intensyfikacji relacji egzystencjalno-percepcyjnych, w którym podmiot liryczny nieuchronnie współistnieje z trudnym do zdefiniowania bytem, a wszelkie interakcje prowadzą do fenotypowych zmian w jego strukturze psychofizycznej.

Dziękuję bardzo za tak wnikliwą i fachową recenzję, aż ciężko mi coś napisać, bo nie wiem czym sobie zasłużyłam. Muszę jeszcze przeanalizować ja dokładniej i sprawdzić kilka fachowych terminowych.

[datura]

znam to spojrzenie
wlecze się za mną
gdy próbuje odnaleźć siebie
w lusterku babci

znam ten zapach
mokrej sierści
wślizgnął się przez szczelinę w oknie
umościł pod łóżkiem rodziców

jest i nie odejdzie
beze mnie

gdy obgryza rąbek poduszki
nadstawiam ufnie knykcie
pozwalam zlizać resztki życia
zadrapania w które wdała się nadzieja

A teraz kilka słów ode mnie. Podoba mi się ożywienie bohaterów wiersza, spojrzenia, które chce się odnaleźć w lusterku babci oraz podgryzającego rąbek poduszki zapachu psiej sierści.
Super metafory, mocno powiązane przeszłością, która nie chce odejść.
Jest, msz jeszcze inny kontekst zapachu, ale go zostawię dla siebie.
Zobaczyłam, poczułam, dotknęłam obrazów, pełna synestezja.
Bdb wiersz, Dat.

Bardzo dziękuję Ewo, staram się zawrzeć w moim wierszach to co nieuchwytne. Staram się tworzyć miniaturowe światy, okruchy życia, które w esencjonalny sposób obrazują jakieś emocje.

[datura]

Datura

Ciekawie piszesz, moja szare, rozczochrane komórki już nie potrafią nic dodać. Moi poprzednicy przeanalizowali wiersz na wskroś.
Pozdrawiam

Dzieki za wizytę i miłe słowo!

[Krokus]

No, tak ja też nie potrafię nic dodać, więc powiem tylko, że wiersz mi się podoba.