schowek na czerwie

Wiadomość

biegnąca po fali · #1 Post autor: **biegnąca po fali** » 30 sie 2018, 23:40

wszędzie strupy
Iga mówi żeby nie zdrapywać
nie wiadomo co jest pod spodem
może dziura wypalona na dwa trzy życia wstecz
po przejrzeniu łatwo pogubić się w życiorysach

a może zwyczajnie
żywa tkanka i zero tłuszczu z chudych lat
zachowało się tylko kilka zmarszczek
żłobionych nocami na przedwcześnie wyblakłym horyzoncie

wrzesień
deszczu jak na lekarstwo
i wszystko robaczywieje nawet myśli
nieśmiało zahaczające o przestrzeń
nieograniczoną słowami

odtąd dotąd nienawiść dalej miejsce na inny
dowolnie wybrany występek
u schyłku dnia miłość do ciszy i drzew

pod zwalonym schowek na czerwie

#2 Post autor: **eka** » 31 sie 2018, 09:43

Wrzesień lepiej zaznaczyłby rytm i nie tworzył nieuświadomionej chyba dopełniaczówki (wrzesień deszczu), gdyby uczynić go samodzielnym wersem.

To jedyna uwaga.
Reszta... rozwijasz się w ekspresowym tempie, Ewo.
Zazdroszczę umiejętności budowania stanów emocjonalnych w metaforach.
Smutek wylewa się poza przestrzeń tego bdb wiersza. Oblepia czytelnika.
Dzielenie i mnożenie depresji.

Pozdrawiam Poetkę.

:kofe:

biegnąca po fali · #3 Post autor: **biegnąca po fali** » 31 sie 2018, 10:00

Masz rację, Ewo. Nie zwróciłam na to uwagi. Zaraz poprawię. Dzięki za wyszlifowanie.

:kofe:

prawie kobieta · #4 Post autor: **prawie kobieta** » 31 sie 2018, 11:38

Ja tu widzę trzy wiersze, niekoniecznie dobre. Jak można wyżłobić zmarszczki na horyzoncie? Czym? Nie ma tego w wierszu. Poza tym nocą nie widać horyzontu, no chyba że to biała noc, ale tego też nie ma zaznaczone. Przy pierwszej i drugiej części mam wrażenie, jakbym to już gdzieś czytała. Deżawi? Części nie łączą się ze sobą, dla mnie to tak jakby ktoś skleił do kupy trzy różne teksty.

alchemik · #5 Post autor: **alchemik** » 31 sie 2018, 20:21

Trzeba być poetą, żeby żłobć zmarszczki na horyzoncie.
Należy być czułym na poezję, żeby potrafić czytać takie niebanalne metafory, których odczytywanie wynika spomiędzy wierszy i pozornie różnych tematów w zwrotkach.
Stworzyłaś świetną całość, Ewo.
I jestem z Ciebie dumny.
Mam nad czym myśleć i mogę odczytywać wielowymiarowo.
A to oznacza, że od pewnego czasu weszłaś w ranking najlepszych poetów Ósmego piętra.
A dobrych poetów tu nie brakuje.

Pozdrawiam i dziękuję za wiersz, który czytam z przyjemnością i pewną fascynacją.
Masz wielki plus u alchemika, którego laboratorium to żywioły słów.

Jerzy

prawie kobieta · #6 Post autor: **prawie kobieta** » 31 sie 2018, 20:46

Trzeba być poetą by żłobić zmarszczki na horyzoncie... I to w nocy. Moim zdaniem poezja to nie worek, w którym można upchnąć wszelakie metafory, szczególnie te bzdurne. Nadal żre mnie ciekawość jak wygląda zmarszczka na horyzoncie, czym ją wyżłobiono i dlaczego jest widoczna nocą. I co ma łączyć te trzy części w wiersz. Jestem otwarta na wszelakie odpowiedzi i sugestie, oczywiście te sensowne.

#7 Post autor: **tabakiera** » 31 sie 2018, 20:55

prawie kobieta pisze: ↑
31 sie 2018, 20:46
Trzeba być poetą by żłobić zmarszczki na horyzoncie... I to w nocy. Moim zdaniem poezja to nie worek, w którym można upchnąć wszelakie metafory, szczególnie te bzdurne. Nadal żre mnie ciekawość jak wygląda zmarszczka na horyzoncie, czym ją wyżłobiono i dlaczego jest widoczna nocą. I co ma łączyć te trzy części w wiersz. Jestem otwarta na wszelakie odpowiedzi i sugestie, oczywiście te sensowne.

Na moje oko chodzi o ślęczenie nocami z nadzieją na horyzonty i przedwczesne ich zatracenie, czyli utratę perspektyw mimo włożonej pracy.
Ale ja tam się nie znam na surrealizmie stosowanym.

prawie kobieta · #8 Post autor: **prawie kobieta** » 31 sie 2018, 21:11

tabakiera pisze: ↑
31 sie 2018, 20:55

prawie kobieta pisze: ↑
31 sie 2018, 20:46
Trzeba być poetą by żłobić zmarszczki na horyzoncie... I to w nocy. Moim zdaniem poezja to nie worek, w którym można upchnąć wszelakie metafory, szczególnie te bzdurne. Nadal żre mnie ciekawość jak wygląda zmarszczka na horyzoncie, czym ją wyżłobiono i dlaczego jest widoczna nocą. I co ma łączyć te trzy części w wiersz. Jestem otwarta na wszelakie odpowiedzi i sugestie, oczywiście te sensowne.
Na moje oko chodzi o ślęczenie nocami z nadzieją na horyzonty i przedwczesne ich zatracenie, czyli utratę perspektyw mimo włożonej pracy.
Ale ja tam się nie znam na surrealizmie stosowanym.

W życiu bym na to nie wpadła, cały czas przed oczami mam faceta z kilofem ryjącego zmarszczki. Albo rowy. Absolutnie się z Tobą, tabakiera, nie zgadzam. Co ma ślęczenie nocami do żłobienia zmarszczek na horyzoncie? Gdyby to podmiot liryczny dostawał zmarszczek z niewyspania, bo nocą wypatrywał horyzontu, to ok, to jeszcze spoko. Ale od razu nasuwa mi się kolejne pytanie: po co podmiot nocą gapi się w horyzont, którego nie widać. O rany, ile to pytań...

#9 Post autor: **tabakiera** » 31 sie 2018, 21:25

Prawie kobieto, zapewniam Ciebie, że miłośnicy poezji Ewy wszystko pięknie wytłumaczą.
Ja tylko nieudolnie próbuję.

prawie kobieta · #10 Post autor: **prawie kobieta** » 31 sie 2018, 21:36

tabakiera pisze: ↑
31 sie 2018, 21:25
Prawie kobieto, zapewniam Ciebie, że miłośnicy poezji Ewy wszystko pięknie wytłumaczą.
Ja tylko nieudolnie próbuję.

Hmm... Co to za wiersz, który trzeba tłumaczyć? A ci miłośnicy poezji Ewy (rozumiem że to autorka tego tekstu) tak wszystko rozumieją? Zazdroszczę.