kiedy muzyka

[Mchuszmer]

wlewa się w mglistą pleksę
poranka zdziera szosę
jak szary papier
zapala
po jednej latarni
po kałuży

bezwiednie wchodzę w szczelinę
sztuką jest tylko
żeby nie wypaść i nie roztrzaskać
twarzy o ulicę a jedynie
pochylić głowę w blady siniec
półgębkiem wypowiadanego dnia

[Agnieszka R.]

Hej. Czy siniec jest blady?
Jest tutaj dużo niejasności. Nie docierają do mnie te metafory:( tu poranek zaraz latarnia. No coś mi tu nie gra. Nie umiem sobie wyobrazić poranka z palącą się latarnią. To takie pisanie dla pisania na zasadzie im mniej skuma czytelnik tym lepiej bo wyjdzie i tak że on głupi nie Autor.
I w jaką szczelinę wchodzi bohater?

[Mchuszmer]

Hejhej, Agnieszko, co do latarni - nie są włączone od początku, potem podmiot widzi swoje, niekoniecznie naprawdę, w końcu muzyka i innych opisanych rzeczy nie może realnie dokonać. Ciemny ranek, swoją drogą.
Ale wywołanie niewiary w to, że metafory są przemyślane, to moja wina, absolutnie masz rację z tą bladością, jakoś... Nie przyjrzałem się wtstarczająco temu wersowi, s widocznie zapisałem go tak, jak mi czasem sugeruje własny odbior brzmienia wyrazu, nie pytaj:D Co będzie najbliższe wrażeniu, nie wiem, pomyśli się.
Szczeliny nie chcę już tak tłumaczyć. Oczywiście masz jako czytelnik prawo do założenia, że to losowe pisanie, nie mam za złe, tylko tyle odpowiem, że na mojej skali odbioru jest jeszcze sporo miejsca na wiersze, które sprawiają takie wrażenie usilnego motania (trochę wybrzmiewasz jak ja w rozmowach o zupełnie innych tekstach, heh) i lekko się zdziwiłem pod tym wierszem - choć, jak piszę, autora culpa:)

[Alek Osiński]

Oj, chyba Peel ma chandrę. Smuży mu się, ściele, wsiąka, rozmazuje i sinieje.
To nie zapowiada dobrego dnia. W sumie jednak, jak dla mnie niezła, sugestywna, impresja...

[eka]

Kiedy muzyka wlewa się w mglistą pleksę poranka, zdziera szosę jak szary papier, zapala po jednej latarni, po kałuży,
bezwiednie wchodzę w szczelinę.
Tak, muzyka tworzy szczelinę w czekającej nas rzeczywistości dnia. O szarym poranku włączy latarnię, rozjaśni kałużę, zniszczy czerń asfaltu. Jest Światłem.
Sztuką jest tylko, żeby nie wypaść i nie roztrzaskać twarzy o ulicę, a jedynie pochylić głowę w blady jak siniec, półgębkiem wypowiadany dzień.
Dokładnie. Szczelina chroni, dystans do materialnej rzeczywistości jak najbardziej wskazany, bez utraty kontaktu jednakoż.

Wiersz ze znakomitą składnią. Obrazy w dwóch, wielokrotnie złożonych wypowiedzeniach.
Meteforyka jaką lubię, preferuję.

[Marcin Sztelak]

A gdyby tak: blady siniec półgębkiem wypowiadanego dnia? Tak czy inaczej dla mnie bardzo dobra impresja.

[Mchuszmer]

Dzięki!

Alku, a więc mamy jakieś plusy dodatnie z tej sytuacji:) I o to też w tym wszystkim chodzi

Ewa, zwłaszcza, że akurat organy to były:) I taka to właśnie szczelina. Co do reszty, rosnę!


Marcinie, że też... proste i genialnie:) Zwłaszcza, że to właśnie taki przenoszony siniec