Ballada smutnych dni

[Liliana]

Założyły matki chusty,
czarne chusty, czarne suknie,
i powiodły wzrokiem pustym
po cynkowych rzędach trumien.

– Czy to ty, mój najmilejszy,
w zimnej skrzyni, ty, sokole? –
szepcze jedna, druga w głębi
swego serca skrywa boleść.

Jedna we łzach stoi cała,
a łzy wielkie niczym grochy,
druga wszystkie wypłakała
z żalu, bólu i tęsknoty.

Wojno, wojno, bądź przeklęta,
jak i ten, co cię wywołał,
lepiej by wam na dnie piekła
w parze osiąść i tam skonać.

Za to, że gdzie lud żył dumny,
gdzie się łany zbóż złociły,
czarne suknie, czarne chusty
matki na się założyły.

[lczerwosz]

Witaj Liliano!
smutnym wierszem o smutnych dniach powracasz.

[Liliana]

Witaj Liliano!
smutnym wierszem o smutnych dniach powracasz.

Witaj, Leszku!
Ano czas taki niewesoły.
Miło, że zauważyłeś moją nieobecność. Jakoś tak zeszło, nawet nie sądziłam, że tyle czasu minęło.
Pozdrawiam Cię serdecznie

[eka]

Nie wiem, czy było to zamierzone, ale czytając, realnie poczułam, że wojna nigdy się nie kończy. Posłużyłaś się językiem z dawnych lat. Obrazy z przeszłości odżyły w aktualnej teraźniejszości.
Uważam to za najważniejszy walor wiersza.

[tabakiera]

Obraz wojny smutnym rymem pisany.
Spokojny rytm i rym połączone z uniwersalną treścią dla każdej z potyczek zbrojnych, w których cierpią zwykli ludzie.

[Lucile]

Dobrze, że znowu jesteś, Liliano
Pisać o trudnych, tragicznych wydarzeniach - o wojnie widzianej i boleśnie przeżywanej przez kobiety - to czasami karkołomne wyzwanie, by nie popaść w patos i sztampę.
Ty, Lilu, swoją balladą pięknie "zapłakałaś" nad ich losem; matek, żon, córek tak bardzo krzywdzonych przez każdą wojnę.
Każdą... i w każdym świata zakątku.

[Liliana]

Nie wiem, czy było to zamierzone, ale czytając, realnie poczułam, że wojna nigdy się nie kończy. Posłużyłaś się językiem z dawnych lat. Obrazy z przeszłości odżyły w aktualnej teraźniejszości.
Uważam to za najważniejszy walor wiersza.

Masz rację, eka, wojna nigdy się nie kończy. Od początku istnienia świata człowiek napadał, podbijał inne plemiona, narody... i tak jest do dzisiaj. Smutne to, ale prawdziwe.
Co do formy - jakoś tak mi się na ludowo ułożyło. Napisałam jeszcze jeden wiersz w podobnej tonacji, może wstawię.
Dziękuję za komentarz i pozdrawiam Cię serdecznie

[Liliana]

Obraz wojny smutnym rymem pisany.
Spokojny rytm i rym połączone z uniwersalną treścią dla każdej z potyczek zbrojnych, w których cierpią zwykli ludzie.

Smutny rym, smutny czas, tabakiero, cóż robić...
Miło Cię spotkać pod wierszem i czytać Twój komentarz.
Dziękuję. Pozdrawiam serdecznie

[Liliana]

Dobrze, że znowu jesteś, Liliano
Pisać o trudnych, tragicznych wydarzeniach - o wojnie widzianej i boleśnie przeżywanej przez kobiety - to czasami karkołomne wyzwanie, by nie popaść w patos i sztampę.
Ty, Lilu, swoją balladą pięknie "zapłakałaś" nad ich losem; matek, żon, córek tak bardzo krzywdzonych przez każdą wojnę.
Każdą... i w każdym świata zakątku.

Bardzo dziękuję, Lucile, za tak miłe powitanie i dobre słowa o mojej balladzie.
Postaram się nie znikać na tak długo.
Serdeczności