Ida. Astro

[Karma]

Czerń, której nie potrafisz sobie nawet wyobrazić,
wpadająca wręcz w granat – trotyl.
Gdzieniegdzie plamki, jak promień. Jak piegi na twojej twarzy.

Byliśmy świadkami powstawania planet i galaktyk,
choć zmarli już wszyscy, którzy mogliby to poświadczyć.
Przynajmniej wiekszość.

Gdzieś w oddali tli się – to oszukuje nas wzrok -
przebłysk wypalającej się gwiazdy.
Zbliża się z cichnącą prędkością, jakby to ona sprawiała,
że dzwięki stają się kalekie, a potem? Jakby ich nigdy nie było.

Niemal już czuję szorstkość na skórze,
piasek i pył, z którego pleciesz swoj warkocz.
Skalne podłoże, twardsze niż granit. Niż marmur i kora
porastająca kratery.

Jeszcze tylko eon, dwa.

Jeszcze łudzę się przekonaniem, że miniesz nas o włos.
Że gdybyśmy wszyscy naraz wstrzymali oddech,
a potem uwolnili go w jednej chwili – to wystarczy.

To nic, że wszyscy oznacza: dwoje.

Przecinasz horyzont, aż w końcu zawadzasz o błękit
i biel. A potem otwierasz oko.

Byliśmy świadkami powstawania galaktyk, pamiętasz?
Choć zmarli już wszyscy którzy mogliby to poświadczyć,
łącznie z nami.

Kto zatem opowie o tym – O nas?

[eka]

Ale to ładne i smutne... bardzo, bardzo udany wiersz. Relacja niemal jak wszechświat, ogromna w czasie i przestrzeni a teraz wredna Asteroida... otwierające się na nich bazyliszkowe oko skalnego potwora zniszczy wspólność.
Marcin/Jagodo - moje klimaty.
Metaforyka po całości przylega, zero wahania 5/5 !
Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

I się popłakałem, ale ponoć jak prawdziwy chłop płacze... Doskonały wiersz.
Pozdrawiam.

[Karma]

Chyba jeszcze nigdy nie byłem tak zaskoczony komentarzem, jak twoim - imienniku. Szczególnie właściwie, że to od ciebie. Raczej nie jesteś wylewny. Serdeczne dzięki.

Ewo. Interpretacja w punkt.
Cieszę się, że jest tak czytelny.
Sporo nad nim siedziałem jak na siebie.


Pozdrawiam oboje i dzięki za czytanie

[eka]

Kto zatem opowie o tym – O nas?

Zawsze znajdzie się jakiś Homer dla bezpowrotnie kończącego się czasu. W mniejszej, prywatnej skali... wszyscy mamy wręcz przymus opowiadania o sobie. Stąd geneza literatury.

Cieszy, że w końcu trafiło się ślepej kurze ziarno : )
A wiersz nieprzekombinowany, w Marcinowym rytmie płynie i mimo tematu - sprawia przyjemność, bo bdb napisany.
Można podywagować czym/kim dla podmiotu jest Ida. Astro.
Ale to już sobie zostawię w głowie.

[Karma]

Wiesz, Ewo.

Pierwsza na zawsze zostanie najważniejsza.
Mimo późniejszych poznań.

Dzięki.
Też go lubię

[eka]

Najważniejsza... i dlatego uniemożliwia kolejne zaangażowanie się. Nawet nie wiesz, jak mocno to rozumiem.

[Karma]

Przykro mi w takim razie.
I wszystkiego dobrego, mimo wszystko

[eka]

Dzięki, Marcin. Niepotrzebnie.
Ta pierwsza moja jest aniołem, który w pewnym momencie chwyta za rękę, wyciąga do góry i pyta: naprawdę tego chcesz?

Miłego wieczoru : )

[Karma]

W sumie moja też.
Jedyna osoba oprócz dziewczynek, która jest dla mnie ważniejsza niż ja sam.
I wiem, że ja dla niej też.

Heh. W sumie moja jedyna przyjaciółka.
Taka prawdziwa. Bliźniaczka wręcz.
Nawet chorujemy równocześnie na to samo.

Eh. Aż się stęskniłem