Sztuka

[tabakiera]

Siedzimy naprzeciwko. Przyszliśmy na kawę
i być może na ciacho. W gablocie są bezy
i miodowe sezamki, zbyt słodkie, by kusić.
Ty jesteś i ja jestem - my jesteśmy, zatem.
Nie czuję nic z mnogości, pojedynczo siedzę.
Po co komu te świece, po co te firany,
czemu widzę szczegóły w przyciemnym lokalu?
Wiesz, wiem ale nie wiemy, o co teraz gramy.
Pleciesz coś o Atenach, ja udaję Greka,
śmieję się jak kobieta, której świat nieznany,
a na ziemi jej miejsce jest tam, gdzie utknęła
po uszy i po łokcie, żadne czary mary
i jakieś gdzieś tam coś tam - kremska po obiedzie.
Patrzysz w dal, twoje dłonie są dłońmi poety,
gdy skupiam się na gestach, widzę melancholię
i czuję puls zbyt śmiały, lecz opanowany.

Gdybyś był dziełem sztuki, już snułabym plany,
gdzie się ciebie postawi lub z czym się wymieni.
Ale ty jesteś samcem, nie w smak ci skostnienie
- jak nic pewnie opadniesz z liściem tej jesieni.

[lczerwosz]

Ten były to jest kawał... sztuki, mówiąc eufemistycznie. W oczach PL-ki.
Chciałem wyregulować oddech w czasie czytania. Ale nie da się nic zmienić, gdy przeczytałem na głos. Bo tekst jest jakby mówiony. Nawet przecinków nie daje się przenieść bez zmiany sensu. Tak dokładnie, jakby skrypt spisany z rejestratora dźwięku.
No i żart z czytelnika: ... po obiedzie. Taki krzyżówkowa sprawa spóźniona. Ech.

[tabakiera]

Dzięki, Leszku.
Mam nadzieję, że nie brzmię szowinistycznie.
Nasze zachowania, hm..., przy stole, powiedzmy, generuje przecież płeć.
Nie zawsze i nie wszystkie, ale te konkretne na pewno.

Tak, pisałam też "na głos".

[Liliana]

i miodowe sezamki, zbyt słodkie, by kusić.

Tabakiero,
mnie nawet miodowe sezamki nie odstraszą, taka przypadłość.

Ale ty jesteś samcem, nie w smak ci skostnienie
- jak nic pewnie opadniesz z liściem tej jesieni.

Tak się zastanawiam, czy to dobrze, czy źle? Tekst daje do myślenia.

[tabakiera]

Tak się zastanawiam, czy to dobrze, czy źle?

Też nie mam pojęcia, Liliano.

Dzięki za czytanie i słowo.

[Wszebor]

Tabakierko Ty jesteś wobec mnie szczera ja też szczerze Ci napiszę jak dla mnie to nie jest wiersz,
tylko monolog opisujący spotkanie w kawiarni.
Dobrze napisany i przeczytałem z przyjemnością.

Pozdrawiam serdecznie

[tabakiera]

Wszechborze, wszak to jest monolog, nie mam z tym problemu.
Nie jest prozą, ponieważ zrytmizowałam go, zwersyfikowałam i zastosowałam rymy.

Dziękuję za szczerość i za wizytę.

[eka]

Jak to się stało, że przeoczyłam Sztukę?
Tab, świetny monolog. Jakbym to widziała, tę Panią, tego Poetę, i nie wiem, czy mogę zrównać Cię z ową Panią, ale... po tak długim czasie spotkań w necie, powiem, że bardzo z trzeźwego podejścia tyś podobna:)
Płynie się po tych wersach. Lekkość, sprawność pióra niesamowita.
Sztuka sztuce nierówna:)

Ty jesteś i ja jestem - my jesteśmy, zatem.
Nie czuję nic z mnogości, pojedynczo siedzę

Perełka.

[tabakiera]

Dzięki, Ewo.

[zimny grog]

Gdybyś był dziełem sztuki, już snułabym plany,
gdzie się ciebie postawi lub z czym się wymieni.

może robić za świątka salonowego, to też dzieło sztuki naturalnej