żniwo

[biegnąca po fali]

posiane kiedyś skrzela
obrosły łuskami
tyle dobra w zasięgu wzroku
cisza jak śmierć
z której wyszedł już ból

każdy połów dobiega kresu
kuter dobija do brzegu
rybak stawia stopy na suchej ziemi
pewne rzeczy nigdy się nie zmieniają
dlatego oczka sieci pozostaną ślepe

pamiętaj o tym odwracając się od słońca
nie gasisz jego światła
ono idzie za tobą
grzeje plecy

gdy się odwrócisz
nie zobaczysz niczego czego nie byłoby tam wczoraj

jutro znowu będziesz z tym sam

[eka]

Dobry warsztat, konsekwencja, metafory 1 i 2. strofy związane motywem wody. Tam pojawiło się życie.
Ale tu jedno życie nie wyszło z wody, porosło łuskami. Drugie stawia stopy na brzegu. Milcząca ryba (uczucie?), z której ból wyszedł.
Skrzela ryb to mniej niż płuca rybaków? Chyba takie jest założenie.
Jest ukryte nawiązanie do NT. I brak wiary. Ale zawsze będzie rybak i połów.
Sorry, że tak chaotycznie składam wnioski, czegoś nie łapię. Jaką rolę pełnią ślepe oczka sieci? Narzędzie połowu zawiniło?

Zmienność a niezmienność. Świata rybaka? Czy raczej w ogóle świata...
On ucieka, liczy na zmianę, która nie nastąpi.

A tu, Ewo, popatrz:

nie zobaczysz niczego czego nie byłoby tam wczoraj

nie haczy Ci ta zbitka?

Posiało się życie, niewyłowione milczy. Gdy oczy ślepe, żniwo jak śmierć.
Poruszyłaś.

[Marcin Sztelak]

Ciekawy, konsekwentnie prowadzony wiersz.

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Moim zdaniem, ten wiersz to swoista osobista trawestacja
księgi Koheleta, a może tylko wnioski podobne wysnute zostały.
Podobna idea je zdaje się łączyć
no ale w końcu życie każdemu podobnymi doświadczeniami owocuje

"Cóż przyjdzie człowiekowi z całego trudu, jaki zadaje sobie pod słońcem?"

"Wszystkie rzeki płyną do morza, a morze wcale nie wzbiera; do miejsca, do którego rzeki płyną, zdążają one bezustannie."

"Mówienie jest wysiłkiem: nie zdoła człowiek wyrazić wszystkiego słowami. Nie nasyci się oko patrzeniem ani ucho napełni słuchaniem."

"To, co było, jest tym, co będzie, a to, co się stało, jest tym, co znowu się stanie: więc nic zgoła nowego nie ma pod słońcem."

"Nie ma pamięci o tych, co dawniej żyli, ani też o tych, co będą kiedyś żyli, nie będzie wspomnienia u tych, co będą potem."

"Widziałem wszelkie sprawy, jakie się dzieją pod słońcem. A oto: wszystko to marność i pogoń za wiatrem."

"I postanowiłem sobie poznać mądrość i wiedzę, szaleństwo i głupotę. Poznałem, że również i to jest pogonią za wiatrem,"

Pozdrawiam

[eka]

Ojej, sorry za prywatę, ale nie miałam pojęcia:

"To, co było, jest tym, co będzie, a to, co się stało, jest tym, co znowu się stanie: więc nic zgoła nowego nie ma pod słońcem."

Gdzie odchodzi przeszłość, której nic nie grozi.
W punkcie nieciągłości przyszłość się odrodzi?
Jak zniknąć Istnieniu, trwającym w regule:
Będzie, co jest – a jest, bo już było.

Poniekąd doszłam do Koheleta:)