Opowieść bez kota w pomieszczeniu

Wiadomość

Marcin Sztelak · #1 Post autor: **Marcin Sztelak** » 29 sty 2021, 23:31

Kolorowe obrazki płoną w kryształowej
popielnicy, trzeszczą niczym gałęzie
albo gnaty obgryzione do czysta.

Popiół użyźnia podłogę i głowy pokutników
przechodzących w korowodzie przez pokój.
W zimną stronę okna, wtopieni w szkło
nie pozwalają dojrzeć perspektywy.

Chociaż szeptunki obrócone do ściany
blednącymi głosami wciąż od nowa
opowiadają, że tam tylko szarość,
poprzetykana punktami światła.

Bajędy kiedy zmrok zapada
w wiatrem rozbebeszoną pościel.
A na suficie dobranocne ślady łap
przedwczorajszego kota.

Wymyślonego w stanie umysłu
mocno odbiegającym od normy.

Krokus · #2 Post autor: **Krokus** » 30 sty 2021, 09:29

Ciekawy, wciągający tekst, jest w nim narastający niepokój, trochę z przymrużeniem oka trochę na poważnie. Końcówka świetna.

#3 Post autor: **eka** » 31 sty 2021, 08:59

Marcin Sztelak pisze: ↑
29 sty 2021, 23:31
Bajędy kiedy zmrok zapada
w wiatrem rozbebeszoną pościel.
A na suficie dobranocne ślady łap

Bardzo.... :kofe:

#4 Post autor: **lczerwosz** » 01 lut 2021, 23:43

Bardzo plastyczny obraz, świetnie namalowane są te sceny wieloznaczne, niejasne, ale niepokojące. Wiersz podobny do ujęcia z filmu. Każde słowo jest symbolem, znaczeniem, wątkiem. A nikt nic nie mówi, nie ma aktorów, tylko statyści. A sztuka się dzieje, choć wiersz już dawno przeczytałem. Stale widzę, stale tam stoję, obserwuję.