dla świątecznego nie-gościa

[mirek13]

jestem tylko cieniem
który trzyma twoją dłoń
do kości
skóra wtedy schodzi choćby na abażur

przy biurku
mogę być koszem na śmieci
piszesz tak dużo o miłości
a przeciąg gna papierowe samolociki
i zmięte kulki

zamknięte
z tajnym szyfrem niedoczekanych czasów
oprawionych marzeń
w tę skórę ściągniętą z dłoni
która omiata brzoskwiniowy policzek
drze aksamit

warto być nikim
to najlepsza fucha w moim kosmosie

[lczerwosz]

warto być nikim
to najlepsza fucha w moim kosmosie

Nie zgadzam się. Każdy jest kimś ważnym, póki ktoś nas kocha. Banalne. Można pisać wiele, miąć i wyrzucać, albo posyłać w przestrzeń. I tu masz rację, to nic nie daje. Bo najważniejsze jest odczucie brzoskwiniowego policzka. Mówisz, marzenie. Ale jednak.

warto być nikim
to najlepsza fucha w moim kosmosie

Nikim się stajemy, gdy nikt już o nas nie pamięta.

[Jana]

Każdy jest kimś ważnym, póki ktoś nas kocha

Nikim się stajemy, gdy nikt już o nas nie pamięta.

Bez sensu, jak czytam takie teorie, to aż mnie skręca.
Człowiek który ma swój świat, swoje uniwersum, pasję, zainteresowania, nie uzależnia swojego szczęścia od tego czy ktoś w świecie zewnętrznym go kocha i czy jest potrzebny. Nie czepia się jak bluszcz innych i nie żyje życiem innych.
Właściwie powinnam odnieść się do wiersza, ale ten dla mnie wymaga skupienia. Sorry autorze, być może powrócę

[mirek13]

W sumie to potrzeba balansu.
Czasami dobrze jest być kimś, a czasami nikim.
Mieć swoje pięć minut, ale raczej nie wchodzić innym w oczy i pod nogi.
A ile kto czego potrzebuje to już inna sprawa.
Inna sprawą też jest, co może.
Dzięki za słowo.

[Jana]

Wiersz - takie lużne skojarzenie z piosenką Republiki „Odchodząc” i piosenką Brel’a a szczególnie z tym kawałkiem:

Laisse-moi devenir

L'ombre de ton ombre
L'ombre de ta main
L'ombre de ton chien

W sumie są to bardzo ekspresyjne piosenki o miłości


Pozdrawiam

[tabakiera]

Aj, ten Twój podmiot liryczny to lubi pożalić się nad swoim losem, podkreślić marność nad marnością, ale też podkreślić ogromny wpływ tej marności, również na innych.

który trzyma twoją dłoń
do kości

- tu mam ciut problem z logiką, ale wyobrażam sobie tak mocne trzymanie, że aż do kości dochodzi chwyt, przeszywa, być może prowadzi myśl i wenę, nakazuje kierować myśli ku trzymającemu, nie pozwala uwolnić się od niego. Trudno to nazwać symbiozą, można zaryzykować terminem współuzależnienie, dlatego użyte w pierwszym wersie słowo "tylko" wydaje mi sie albo kokieterią, albo nienasyceniem, typowym przy ograniczonej możliwości zbliżeń w naturalnych warunkach, że się tak wyrażę.
Schodzenie skóry na abażur, a następnie przeniesienie sytuacji lirycznej w okolice biurka unosi wyobraźnię ku pracowni poety/poetki.
Podoba mi się to uniesienie, podobnie jak papierowe samolociki i zmięte kulki gnębione najpierw przez autorkę wierszy, potem przez przeciąg.

Ostatnia strofa jak dla mnie zbyt dramatyczna, wolę wiersz bez niej.

Ogólnie - obrazowy liryk o trudnej miłości ze sporą dawką emocji wobec stanu peela i jego roli w życiu i w poezji jednostki, na której się skupia, poza skupieniem na sobie, oczywiście. Tekst, do którego wracam po raz kolejny, czyli inspirujący.

[Marcin Sztelak]

Dla mnie ciekawy i dobrze napisany, o samotności, ale i tworzeniu w szerokim kontekście.
Pozdrawiam.

[Krokus]

Ciekawy wiersz, budzi we mnie skojarzenia z poezją Janosa Pilinszkiego:
Chciałem być służącym. Tak bywa
Nakrywać do stołu, zbierać naczynia.
Wchodzić na podium niczym skazaniec
i schodzić niczym kat

Oto pomiędzy stopnie podestu
wdziera się słońce, to samo słońce...
Jak gdyby nie wprowadzono tam nikogo, kto już nie wrócił
Chciałem być ciszą i podestem. światem wciśniętym między schody
Nikim i niczym. Nadzieją końca tygodnia.

Sorry, że go tak wklejam, ale jakoś tak mi przyszło do głowy.

[mirek13]

Dzięki wszystkim za obecność i ślad.
Praca taka od świtu do nocy, że nie mam siły i ochoty na pisanie, czy odpowiadanie.
Wiersz ten można streścić w parafrazie słów Nałkowskiej:
Ludzie ludziom zgotowali ten los.
Jeszcze gorzej, gdy gotujemy go sami dla siebie.

Mam wrażenie (graniczące z pewnością), że mój świat o mnie zapomniał.
Nie ma sensu i potrzeby rozwijania tego stwierdzenia.
Pozostały mi tylko przeciągi, ulotne samolociki i zmięte w kulkę marzenia.
Dlatego jedyna fucha jaka mi została, to być nikim.
Trzeba ją jakoś oswoić.

[eka]

Mirek, jeden z najlepszych Twoich wierszy.
Wejście pod skórę, prowadzenie, bycie natchnieniem... i klęska, bo wszystko pozostaje w marzeniach.

Taa... być nikim i nic nie chcieć... a to dopiero marzenie ściętej głowy!

Szacun za ten wiersz. Ma podteksty, których nie będę ruszać. Wpada się w nie tak, jak w najgłębszą, zimną studnię.

Kawa, gorąca dla Ciebie.