Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[Lucile]

pod wiatr już nie płynę
jedwab zastąpiły barchany
pośnieżną pluchę kalosze
prozaicznie wróżące
przyziemienie

obraz ściemnia szpilką lotu
pozbawiona pasyn lucylla*
białą szarfą przepasana
a mnie nadal trzyma ascetyczny styczeń
czy pod śnieżną kołdrą pozbawi
złudzeń

nie lata… szkoda

• motyl z rodziny rusałkowatych, pod częściową ochroną

[eka]

nie lata szkoda lecz zimy
która czas musi mrozić
a nie chce
wolałaby boso w krótkiej sukience
do rzeki wchodzić

pola i łąki ogrody lasy przenikać rojem
zapładniać kwiaty
a nie szarością czernią lub bielą
wypełniać światy

lodem i krupą ostrym podmuchem
udręcza ptaki
uwierz mi – płacze – nad głodnych losem
ale tak musi

nie wybierała paskudnej roli
czas ją narzucił
serce ją boli drętwieją ręce
i krą chce spłynąć
nie wracać więcej

[tabakiera]

nie wracać więcej

- stopniałe serce
zaczyna czuć
oddechy
palce
pazury
krzyki

a było biało
a było cudnie
w tej izolacji
i braku presji
bez społeczeństwa

z cieniem depresji

[eka]

z cieniem depresji zderz parezjastów
więźnionadzorców
megalomanów z panoptikonów

pewna produkcja pozytywów z przewin i przestępstw
polimerycznych poetów – potop poligonowej poezji
pokręcona prawda

pragnienie proste
proś

[Lucile]

Proś, zegnij dumny kark, ukorz się w końcu,
za miedzą hufiec czarnobrewych mołojców.
Jednak czy wybaczę nie wiem,
swoje dobro mam na przedzie.
Nie trzymaj mnie w niepewności ogrojcu.

[eka]

Nie trzymaj mnie w niepewności ogrojcu.
Przetrwam, Abba? Zostanę?
Ostatni azyl opada schodami
w cierpienie.

W ciemność.

Z niej, jak z trzeciego tłoczenia,
światło. Płyń po kamieniach
na szerokie wody.

[Lucile]

na szerokie wody poezji wypłynąć nie jest łatwo
co rusz borykasz się ze składniowych pułapek matnią
a nawet jeśli polonista-ratownik podpłynie tratwą
i szczodrym gestem ofiaruje metafor bogactwo
wyczuwasz możliwości i talentu cherlactwość

[eka]

Wyczuwasz możliwości i talentu cherlactwość?
I słusznie. Długiej iskry brak we mnie.
Los mi wpisał średniactwo. Wielkość w tym nie drzemie.

Przeciętne wyrobnictwo, nawet nie rzemiosło, ale...
coś tam w końcu tej ece przyniosło. Co dokładnie
nie wiem, nie martwiąc się wcale.

Jestem. Mniejsza o detale.

[tabakiera]

Jestem. Mniejsza o detale.
i nie martwię się tym wcale.

A co, kiedy mnie nie będzie?
Ksiądz przybieży po kolędzie,
a tu pusto - drzwi zamknięte,
nie ma znaków na zachętę,
nie ma Boga ni człowieka.

Wieczność czeka, czas ucieka...

[eka]

Wieczność czeka, czas ucieka...

...od źródła do ujścia, jak ginąca rzeka.
Która się rozpływa w czymś głębszym i słonym.
Ciepło ją unosi i w chmurę zamienia. Skrapla się, gdy tęskni.
Płacząc nad szczytami, do źródła powraca. Wieczność nic nie kończy, a po prostu zmienia.

W POCZĄTKU byliśmy i się powtarzamy.
W ognisku, pod lodem, na progu, za progiem... w dżetach czarnej dziury, w jądrze gwiazd, planetach...
Ktoś wie, co tam czeka? Dramat czy nadzieja...

Zanim się rozpełznę w inny stan skupienia (żadnej wiedzy nie mam), dziękuję WSZYSTKIEMU – co mnie zobaczyło.
Każdemu kto zranił, kochał, znaczył albo lekko minął. I ważce, i łące, książkom, nutom, słońcu...

Tu i teraz jestem. Pikselem w matrycy, na nią się składamy.
Czy ktoś widział nicość?
Ubytek przestrzeni?
Czas stanął?
Nie.
OBRAZ w sobie mamy.