po prostu być

[marta zoja]

co raz większa cisza
w moim mieście słów
i mrok rozchodzi się
po kościach przodków

grzęznę wokół jednego
przekleństwa niedoszłego
samobójstwa prowokując
wciąż śmierć inwektywami

nie mam fortuny aby okupić
los rozdając same asy
gram z uprzedzeniami w wojnę
zastrzegając sobie wygraną

kluczę w samotności

[JuPit]

W miłości Boga zrodzony
Jednym słowem się stałem.
Prostą w kręgu drogę wytyczam,
wracam tu i teraz.
Nie jest mi bratem ni przyjacielem
co cień mój zakrywa.
Lecz matką i ojcem, ocaleniem
w białej księdze stworzenia.
Nic nie widzę nie czuję
choć zmysły wszystkie wyostrzam
na cóż, komu i czemu,
losu swego nie zmienię

[marta zoja]

zamarłam w ciszy

wsłuchuję się
czy do mnie przemówi
kamień

otula mnie wiatr
dotykiem przeszłości

a białe kwiaty
tak pachną
powietrzem i niebem

półnagie drzewa
przywołują wiosnę
pękając życiem

jestem wciąż
na skraju
lasu

trzymają mnie
w uścisku zawilce
i przylaszczki

nadzieją

[marta zoja]

Znów owinęłam się szczelnie w swoją własną osobowość.
Virginia Woolf

[Marcin Sztelak]

Nie powinno być coraz? Inwersje w środkowych wersach drugiej zwrotki raczej niepotrzebne.

Pozdrawiam.