on - off

[bonkreta]

tętnię w trybie offline
mam ostre rysy i czas
kipiący codziennością

taka proza po brzegi
wypełniona bohaterami (sic!)
biciem serca i fabułą
akcja przyspiesza i zwalnia
“samo życie”

nie zapominam loginu i hasła
w antraktach niosących cykle
zdumień które trzeba
zmaterializować
“czarne na białym” opisać
każdy odcień szarości

nakładam różowe szkła
i spoglądam w twarz słońcu
kumulując światło
na cieniste włóczęgi
wzdłuż linii życia
na otwartej dłoni




.

[zimny grog]

nakładam różowe szkła
i spoglądam w twarz słońcu

by! bezpiecznie spojrzeć słońcu w twarz i długo patrzeć bez narażania wzroku na szwank potrzebne szkło w barwie ciemnozielonej, lub bordowej (ale bardziej zamula szczegóły w widzeniu detali) o zaciemnieniu minimum 14 din, można przy niższym spoglądać tylko nie za długo. szkło różowe, mniemam, musi mieć zaciemnienie co najmniej 20 din, a może i więcej.

poza tym wiersz podobasię

[mirek13]

Mam nieodparte wrażenie grog, że nie zrozumiałeś idei "różowych szkieł".
To poetycka metafora, mająca uzmysłowić konieczność patrzenia optymistycznie na świat (słońce - życie), a nie naukowy konkret o oglądaniu gwiazdy przez właściwy rodzaj szkieł.
Istotne jest patrzenie w ten sposób, a nie poprawność naukowa, jako że to nie naukowe dzieło.
Odbiorca rozumie przesłanie bez naukowych dywagacji o dinach.

[zimny grog]

Mam nieodparte wrażenie grog, że nie zrozumiałeś idei "różowych szkieł".

wiem cotosą różowe okulary i za co robią w poetyckim świecie. ależteż zbyt długie wpatrywanie się przez nie w szczęście, lub jego pozory, doprowadza do nieprawdziwego widzenia oglądanego, czyli skutkuje utratą obiektywnego osadu tego co tu i teraz. własnie owe diny jakoś takoś dają oglądającemu bezpieczeństwo niepogrążania się w złudzeniu. pewnie od rzeczyżemrzekł, ale takieme widzenie, wolno mi, a co.
pozdrawiam.

[mirek13]

Jeśli napiszę wiersz o wiośnie i będę patrzył na słońce przez zielone okulary, to też będziesz rozkminiał diny?

[zimny grog]

Jeśli napiszę wiersz o wiośnie i będę patrzył na słońce przez zielone okulary, to też będziesz rozkminiał diny?

jaksie znam nie bedzie misie chciało. łoo! już misie nie chce. przepraszam autorkę, że w jej przestrzeni ta wymiana, zamykam się i znikam.

a wiersz udany i podobasie jak wcześniej żem był wyraził

[bonkreta]

Mam nieodparte wrażenie grog, że nie zrozumiałeś idei "różowych szkieł".

wiem cotosą różowe okulary i za co robią w poetyckim świecie. ależteż zbyt długie wpatrywanie się przez nie w szczęście, lub jego pozory, doprowadza do nieprawdziwego widzenia oglądanego, czyli skutkuje utratą obiektywnego osadu tego co tu i teraz. własnie owe diny jakoś takoś dają oglądającemu bezpieczeństwo niepogrążania się w złudzeniu. pewnie od rzeczyżemrzekł, ale takieme widzenie, wolno mi, a co.
pozdrawiam.

Zimny grog, są tacy, co w ogóle najchętniej nie unoszą głowy, by czuć się bezpiecznie, by nic nie zaszczypało w oczy, czy nie oślepiło.
Dzięki za kom.

[bonkreta]

Mam nieodparte wrażenie grog, że nie zrozumiałeś idei "różowych szkieł".
To poetycka metafora, mająca uzmysłowić konieczność patrzenia optymistycznie na świat (słońce - życie), a nie naukowy konkret o oglądaniu gwiazdy przez właściwy rodzaj szkieł.
Istotne jest patrzenie w ten sposób, a nie poprawność naukowa, jako że to nie naukowe dzieło.
Odbiorca rozumie przesłanie bez naukowych dywagacji o dinach.

Mirku, dzieki za rozczytanie zamysłu.

[marengo]

na otwartej dłoni motyl przysiadł
w kolorze letnich sadów
upudrowany jaskrawością słońca
zostawił cytrynowy zapach

przywitał się aksamitnymi czółkami
i pognał gdzieś przed siebie
a czasu miał niewiele
bo na wszystko kilka godzin

[falkon]

Skąd czerpiesz pomysły?
Teksty masz coraz lepsze.
Miłego sobotniego!!!