para

[nienażarty]

Spotkali się w intercity;
na trasie Kraków - Warszawa.
On był przystojny i cichy,
niekiedy zapragnął pogadać.

A ona, na pozór myszka,
nie agresorka – co rzadkie.
W dialogu całkiem niezwykła
naprzeciw usiadła przypadkiem.

Oboje w pierwszym odruchu
wzrok skryli między kartkami.
Szum kół zagnieździł się w uchu,
książkowy narrator sam zamilkł.

Kawę podano w kubeczkach,
nieśmiałość jej smak pokonał.
Z niej para wznosi się z lekka
ulotna i nienasycona.

Rozmowa pierwej o niczym
dialogiem sama się ściele.
Aspekty skutków i przyczyn,
jak ogień, pochłania intelekt.

Widok za oknem ucieka,
tematy niosąc gotowe;
że gdzieś rozlała się rzeka,
nieszczęścia ściągają sen z powiek.

Szermierka w słowach dialogu
wysuwa tezy wciąż wartkie.
Zawiązał oczy obojgu,
ktoś chyba, na niezłą kokardkę.

Kawa następna pobudza,
z niej para wznosząc się chwyci
prawdy o świecie i ludziach.
Czy nimi się ona nasyci?

Tną kilometry wagony,
minuty goniąc w rozkładzie.
W rozjazdach życia dziś oni
zjechali dialogiem skojarzeń.

Chociaż tak dużo mówili,
ważnego nic się nie działo.
Pociąg wypełnił godziny,
czas czmychnął - więc było go mało.

Kwadrans nadszedł ostatni,
a oni czyż nieświadomie,
numery stukiem komórek
wpisali w pędzącym wagonie.

Przedziału nikt nie wywietrzył,
para znad kawy spieniona
zapachem mamiąc nie wie: czy
jest syta, czy nienasycona?

[EdwardSkwarcan]

Rytm w tym czymś jest taki, jakby człowiek spacerował o dwóch kulach ze złamana nogą i od czasu do czasu jedną kulą poprawiał sobie czapkę na głowie.

Rymy: wagony - oni, mówili - godziny, ostatni - komórek i wietrzył - czy są dosyć ciekawe. Inne też pamiętają czasy ubiegłych epok.
Wiersz o niczym i niedopracowany

[Leon Gutner]

Historia jest całkiem ciekawa jednak jak dla Leona wiersz jest miejscami nierytmiczny i nieco za długi .
Tym nie mniej zajrzałem z przyjemnością .

Z uszanowaniem L.G.

[Gloinnen]

niekiedy zapragnął pogadać.

"Niekiedy" wyklucza (według mnie) użycie czasownika dokonanego.

Chociaż tak dużo mówili,
ważnego nic się nie działo.

No.... tak jak ten wiersz, zresztą.

Kawa następna pobudza,
z niej para wznosząc się chwyci

Kurcze, ciekawe, czego do tej kawy dolano i gdzie taką dają...

Przedziału nikt nie wywietrzył,

No jak tak można!

"dialog" w wierszu pojawia się aż trzykrotnie.

Ogólnie to nic ciekawego. Pociągowe konwersacje bywają dla odmiany interesujące i nie zawsze służą tylko do zabicia nudy. Chociaż kultura pogawędek wagonowo-przedziałowych zanika. Dziś każdy siedzi z nosem zarytym w swoim smartfonie/tablecie/laptopie i nie pogadasz.

Jakiś pomysł był na wiersz, na pokazanie go z nietuzinkowej perspektywy, ale zabrakło panowania nad językiem - tekst co i rusz potyka się na różnych niezdarnościach stylu, mało przejrzystych konstrukcjach i nieporadnościach. Do tego gubi się jego idea przewodnia, nie wiadomo, na co Autor próbował położyć nacisk i co uczynić głównym tematem/główną refleksją. Może na początek lepiej byłoby pisać rzeczy krótsze o połowę, ale tak, aby zawrzeć w nich istotę rzeczy i nie dać się ponieść natłokowi myśli?

Pozdrawiam,

Glo.

[lczerwosz]

Niedawno komuś pisałem w komentarzu, powtórzę.
W metrze siedzi ponętna dziewczyna, na przeciwko młodzieniec. Dosłownie rozbiera ją wzrokiem. Po kilku stacjach ona mówi do niego:
"Już niech mnie pan zacznie z powrotem ubierać. Zaraz wysiadam."
Tak się skojarzyło.