Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

kłamiąc w Niebo Ojcu
jakby to coś dało

tak głośno się skradać- zęby myć syropem
wierzyć tchórzowi – chodzić w butach mędrca
choć on
zzuł je dawno
ustawił na progu
(może i dla ciebie)
a teraz
karmiąc przydrożnego pieska
(który czuje więcej!)
rozmywa się z ugorem pod ciężarem deszczu

[EdwardSkwarcan]

rozmywa się z ugorem pod ciężarem deszczu
w oparach się leniwi okraszona tęczą
unosząc na wyżyny lekkie skrzydła wieszczów
co piszą poematy do weny się wdzięcząc

odświeżona po burzy myśl leci ku niebu
cel ugłaskane strofy w wersach słowa pieszczą
więc urodę natury pojmie nawet nieuk
u Kowalskich pod strzechą pozostanie wieczną

[eka]

U Kowalskich pod strzechą pozostanie wieczną,
lecz jak motyl z gwiazdami runie w studnię czasu.
Nie żałuj - ktoś zanuci - zmiana jest konieczną
miarą trwania. Umierasz jedynie w bezruchu.

Bądź falą. Rytmem sinusoid, grą, muzyką,
co nie kończy a stale zaczyna w upadku.

[Lucile]

co się nie kończy a stale zaczyna w upadku
w tej piątej fazie księżyca o której nikt nie wie
już nie liczę ile przeżyłam dziwnych wypadków
co się nie kończy a stale zaczyna w upadku
słów odmienianych w każdym możliwym przypadku
lecz się zapodziały kiedy byłam w potrzebie
co się nie kończy a stale zaczyna w upadku
w tej piątej fazie księżyca o której nikt nie wie

[EdwardSkwarcan]

w tej piątej fazie księżyca
o której nikt nie wie
nie można się nią zachwycać
i liczyć na siebie

twardo wystarczy na nogach
żale precz z nogawek
nosek wychyliła wiosna
więc czas pognieść trawę

trzeba wyciszyć co bolesne
bóle ukoi lato
więc oddal wszystko co piecze
rzuć radosny atom

[eka]

rzuć radosny atom - prapoczątek wiosny
ogłuszy i oślepi
czas zimę rozśmieszyć

rozstrzelać sentymenty
w oczeretach myszki zaczynają rządy
łajno kusi motyle

[EdwardSkwarcan]

łajno kusi motyle
a dupa chłopa ciągnie
baba chciałaby sztywne
więc zdzieraj buty do niej

w marcu przecież już można
z pierwiosnką w komitywie
zabłądzić gdzieś w rozkoszach
smakując leśny wybieg

otrząśniesz się z letargu
z łykiem świeżego zdroju
intymną nutkę zanuć
i nie gnij w swym barłogu

[eka]

i nie gnij w swym barłogu – pokonany wodzu
gdy umierają bity śnieżą nam ekrany
półprawdy i półkłamstwa – demony rozpadu
majakiem niepewności znaczone półstany

rozpoczęły rządy i już – spójrz – wszystko wokół
rzekami bezbarwności nijako przepływa
krew z nudą i noc nudy jak podstępnie na stół
leją i teraz nie być lecz zdychać – los zgrywa

nas do obojętności – hitu tego czasu

[EdwardSkwarcan]

nas do obojętności – hitu tego czasu
przekona współmałżonka i sąsiad z osiedla
chodnik tętni wrogością więc parszywy nastrój
niczym groźna zaraza musi się udzielać

trzeba tej bezduszności światełka uśmiechu
radość buduje mosty przyjaznych kontaktów
więc posępną na twarzy chmurą innych nie smuć
i własną złość do świata tonując opanuj

[eka]

i własną złość do świata tonując opanuj
tak niewiele ci trzeba do harmonii światów
pogody wśród poranków i cisz huraganów
pod dobrym gestem milkną – pamiętaj i skanuj

odkryjesz nagie plaże wykąpane słońcem
spojrzenia dwóch par oczu przyciąganych myślą
o beztroskiej przestrzeni na filarach końca
kruche są czas ich wzmacniaj dobrej wiary chwilą