od ognia

Wiadomość

bonkreta · #1 Post autor: **bonkreta** » 17 sty 2019, 18:56

zaczęło się od blasku słońca -
promienie kładły na fasadę
światło - biel grała bez załamań
a chmury ostrzegały - falą
przeciągającą się leniwie -
ich cienie darły aurę chciwie
i coś mściwego się czaiło -
niczym złowróżbny sen - na miłość

w antraktach siąpił deszcz, sechł chodnik
snuło się życie oślepione
tą fluoryzującą bielą
i happeningiem nad kościołem
(stał rozłożysty, niewzruszony,
zimny jak kamień). nie zapomnę
gdy zmierzch zażegnał blask przedwiośnia -
niebo w płomieniach, strach do kości

że moje niebo jak pochodnię
na moich oczach! (...) strawi ogień

żywioł trwał chwilę. za widnokrąg
tlące się smugi pospadały
w krąg spopielenia po pożodze

nieba nie dało się ocalić

.

#2 Post autor: **lczerwosz** » 17 sty 2019, 23:50

...strzeż nas Panie. Lecz, jak relacjonujesz, niebo spłonęło. Nie wiem, czy możemy Świętym Osobom zaoferować nasz kraj jako tymczasowe miejsce pobytu.

bonkreta · #3 Post autor: **bonkreta** » 18 sty 2019, 09:09

[ref=#00a08e]lczerwosz[/ref], pewnie nie znajde odp. na Twoje pytanie, natomiast moge fotorelację - marcowy dzień i 2 kadry nieba - poranny i popołudniowy:

29177790_1642183692539524_5435010444249006080_o.jpg

29186552_1642700149154545_6179776520907653120_o.jpg

#4 Post autor: **lczerwosz** » 18 sty 2019, 13:41

Rozumiem, że każdy wiersz ma swoją przyczynę, często banalną. To wyobraźnia artysty rozwija banał w sztukę. Jeśli temat pociągnąć w komentarzu to powstają surrealistyczne, czasem żartobliwe, a może prorocze wizje.

bonkreta · #5 Post autor: **bonkreta** » 18 sty 2019, 15:15

Leszku, konkret, kontekst, to tylko pretekst dla czegoś więcej...
Dziękuję.

#6 Post autor: **eka** » 19 sty 2019, 08:22

Ale ładnie te dwa pola połączyłaś w wierszu. Rytmicznym, niebanalnym malarsko, mocnym pisarskim sztychem.
Bardzo mi się podoba.

:kofe:

bonkreta · #7 Post autor: **bonkreta** » 19 sty 2019, 09:52

Bardzo jest mi miło, Eka

Dzięki

#8 Post autor: **Leon Gutner** » 19 sty 2019, 13:23

Świetne sama przyjemność .

Z uszanowaniem L.G.

bonkreta · #9 Post autor: **bonkreta** » 19 sty 2019, 13:31

Leonie, bardzo dziękuję.

#10 Post autor: **Gloinnen** » 23 sty 2019, 13:13

Zazwyczaj wiersze o zachodach słońca, itp. zjawiskach na niebie i w pejzażu, mają charakter landszaftowo - kiczowaty.
Tutaj odnajdujemy dla odmiany kawał bardzo dobrej poezji.
Podoba mi się stopniowo wkradający się w opis niepokój, przeczucie kataklizmu.
Świetnie poprowadzone napięcie. Wiersz jest dynamiczny, metafory w nim naprawdę żyją. Końcówka wspaniale oddaje gaśnięcie świata przed zapadnięciem zmroku.
Warsztatowo - bez zarzutów.

Pozdrawiam,
:rosa:

Glo