Tak było na początku

[falkon]

Nie było mnie
przy narodzinach ziemi
ustalaniu metryki
kto ją ważył i mierzył
obmył z ognia i pyłu.

Początek czasu rzeczywistego
przestrzeń niestabilna kwantowa
modeluje się i skrapla
w zalążki uczuć i percepcji.

Rozchwiany obraz
połamane stop klatki
świat molekuł
zmienia wymiary i kształty
w subtelny urok feromonów.

Nagle
sensoryczna eksplozja
z nicości i chaosu
super siła się wyłania
przenika na wskroś
posłaniec życia
strumień wiecznych zmagań.

Jest rześki i słodki poranek
wciągam głęboko kogitujące powietrze
nucę pieśń dziękczynną
dobrze że jestem.

[tabakiera]

Podmiot liryczny przedstawia swoje wyobrażenia na temat powstania Ziemi, poparte wynikami badań naukowców oraz wiarą.
Dla kogo pieśń dziękczynna, ciekawa jestem.
Dla posłańca życia i strumienia wiecznych zmagań?

Pierwsza część ma w sobie ziarenko egzaltacji, które zamiera, ale zaczyna przebijać się pod koniec strofy przedostatniej, a wzrasta ku niebiosom na końcu wiersza (tą pieśnią dziękczynną).

Być może, że zamysł jest taki, żeby ukazać ważność istnienia jednostki i przypomnieć, że to jedno z ogniw życia, za które wdzięcznym być należy.

[Alek Osiński]

Fajne, mi się podoba. Pod koniec robi się chyba
zbyt mocno patetycznie, ale generalnie - napisane z sensem.