Obiata dla bezimiennej

Wiadomość

Marcin Sztelak · #1 Post autor: **Marcin Sztelak** » 20 paź 2018, 00:07

Wczorajsze barwy rozmazane na szkle
spływają niczym krew ofiarna.
Strużki wsączają w podniebienie
smak gorzkich migdałów, powoli wypełnia
zapieczone gardło.

Natrętny szept rozbija powietrze w mozaikę:
jednak to śmieszne, umiera kolejny świt,
a ja wciąż słyszę spadające gwiazdy.

Tylko szkoda, że snujące się dymy
to dogasające sterty niespełnionych życzeń.
Więc drżącą ręka zamykam noc
w słoiku i wciąż nie jestem gotów.

Ale to przyjdzie samo, nawet nie zapuka,
spokojnie przesączy się przez szpary
pomiędzy każdym zawahaniem
sekundnika.

zimny grog · #2 Post autor: **zimny grog** » 20 paź 2018, 17:53

Marcin Sztelak pisze: ↑
20 paź 2018, 00:07
Ale to przyjdzie samo, nawet nie zapuka,
spokojnie przesączy się przez szpary
pomiędzy każdym krokiem
sekundnika.

msz. troszku chybione do sekundnika, który było nie było jest maszyną, ale nie robotem. jest to drobiażdżek do dobrego wiersza, jednakowoż wedle woli autora.

pozdrawiam.

Marcin Sztelak · #3 Post autor: **Marcin Sztelak** » 20 paź 2018, 19:39

Wiem, ale nie mam pomysłu, wahnięcie zbyt trywialne...

tetu · #4 Post autor: **tetu** » 21 paź 2018, 18:38

W trzeciej strofie literówka. Zgubiłeś ogonek, ręk(a)ą.
Zastanawiam się jeszcze nad słowem wsączają, nie lepiej wtłaczają? zwłaszcza że w ostatniej strofie masz słowo przesączy, ale bez uporu.
Podobnie jak Grog przystanęłam nad tym krokiem. Może drgnieniem? Poza tym dobry liryk Marcinie.
I bardzo ładny, obrazowy wers

Marcin Sztelak pisze: ↑
20 paź 2018, 00:07
Natrętny szept rozbija powietrze w mozaikę:

#5 Post autor: **eka** » 21 paź 2018, 19:31

Ofiara bóstwu, śmierć wspólnych barw, dar dla bezimiennej? Stos, na który peel nie jest gotowy.
Darem jest rozstanie? Niepamięć?

Krok sekundnika mi pasuje. Czas chodzi w rytmie jednostajnym.
Ciekawy wiersz w Sztelakowym rytmie.
Spróbuję go zmienić, ten rytm:)

Wczorajsze barwy rozmazane na szkle - krew ofiarna.
Strużki wsączają się w podniebienie, zapieczone gardło
powoli wypełnia smak gorzkich migdałów.

Powietrze w mozaikę rozbija natrętny szept:
jednak to śmieszne, umiera kolejny świt,
a ja wciąż słyszę spadające gwiazdy.

Szkoda tylko, że snujące się dymy to dogasające sterty
niespełnionych życzeń, więc drżącą ręką zamykam
noc w słoiku i wciąż
nie jestem gotów.

Ale to przyjdzie samo, nawet nie zapuka,
spokojnie przesączy się przez szpary
pomiędzy każdym krokiem
sekundnika.

___________
Pozdrawiam:)