Matki już nie ma

[mirek13]

Oczywiście kręcisz, unikasz i dorabiasz ideologię z której niewiele można wysnuć.
Tajemniczy linki... jeden autor... spiskowa teoria dziejów.
Twoja sprawa, ale by pomogło w konfrontacji, bo to Ty piszesz o ocenach gdzieś indziej.
Chcesz niektórych zachwycić?
Jeśli to był wiersz na tym poziomie, żaden Mirek nie dałby nawet piątki

[Agnieszka R.]

Na szczęście świat na Mirkach się nie kończy.

[biegnąca po fali]

Ja bym dała 4.

[Agnieszka R.]

Biegnąca dziękuję. Ile czytelników tyle opinii.

[mirek13]

Ale te Mirki są. I czytają. I oceniają, a Ty nic na to nie poradzisz.
Kończmy temat, bo nie wart.

[tetu]

Hm... Zastanawiam się nad tym tekstem TD.
Z jednej strony strata matki, co wiadomo jest traumą samą w sobie. Ta powtarzana czerń jako żałoba imho sprawdziła się w wierszu i to jest fajny pomysł, poza tym wydaje mi się że czerń ma tu podwójny wydźwięk. Pod lir wszystko widział/widzi w czarnych kolorach, czyżby piekło na ziemi? był ofiarą?
Nie do końca czuł w matce matkę jakkolwiek to brzmi.
Z drugiej zaś strony po przeczytaniu tekstu czuję coś w rodzaju obojętności, chociaż emocji tu nie brakuje.
Puenta w której mowa o proszku do prania nakierowuje na to iż wiele można zmyć, wyszorować, przynajmniej warto
spróbować, ale skoro to piekło wypuściło pęd... to czy można mówić o nadziei? Choć przez chwilę o niej pomyślałam.
Dla mnie to jednak wciąż wegetacja, a może odrodzenie?
Pewnie nie bez przyczyny poczułam tu obojętność, może to jedno z odczuć jakie towarzyszyło pod lir?
Jest tu coś co mnie zatrzymało TD, wprawdzie wiersz łba nie urywa, ale naprawdę skłania do przemyśleń, pozdrawiam.

[Agnieszka R.]

Mirek po co wchodzić w dalszą dyskusje, skoro swoje wiesz, Twoje ad persony w Stylu: "kręcisz, oszukujesz, teoria spisku" są przykre i żałosne. żegnam Pana.
Tetu jest mi niezmiernie fajnie że wiersz zatrzymał nawet jeśli łba nie urywa pozdrawiam.

[Tomasz Gil]

Ale te Mirki są. I czytają. I oceniają, a Ty nic na to nie poradzisz.
Kończmy temat, bo nie wart.

Oceniają? Krytyk jakiś? Mnie się wydawało, że każdy wyraża swoje zdanie, no ale cóż...

[witka]

Jeżeli byłby to fragment całości służący do przybliżenia autora - to pół biedy.

Jako całość - manieryczny, typowy, naumiany eksternistycznie postportalowy styl pisania.

Gra w bierki - wyciąganie z nejednej kupki podchodzących wideł i trójżębów, dentystycznych mostków mądrości, a nawet Steinwaya, w celu zapunktowania.

Nawet rozumiem.

Ale na nie - bo mam wybór albo i nie.

[Agnieszka R.]

Witka twój wybór, rozumiem i dziękuję.