cień

[Agnieszka R.]

Oj jaki ty biedny jesteś... nawet nie wiesz jak mi ciebie szkoda;) weź poszukaj może jakiego dobrego redaktora, zapłać mu, bo pewnie za darmo takiego gniota nie przeczyta, no nie wiem co ci więcej radzić.

[mirek13]

Radzę sobie bez twojego współczucia.
Pogadaj o tym z ziomalami

[Gorgiasz]

Ciekawy tekst. Podobało się.

Pozbyć się lustra, to pozbyć się cienia, a pozbyć się cienia to brak procesu indywiduacji.

Chyba tak.

[Agnieszka R.]

Gorgiaszu, to cieszę się, dzięki:)

[eka]

Pozbyć się lustra, to pozbyć się cienia, a pozbyć się cienia to brak procesu indywiduacji. Człowiek nie wyzwala się. Zbieram wektory, te dośrodkowe. Odśrodkowe zamieniają się w procę, a ja już nie chcę strzelać.

Lustro i cień.
Od: móc spojrzeć (na siebie) w lustro.
Tu językowa egzegeza motywu tej miniatury.
Brak własnego cienia to skrajna bieda.
Prawda, nawet najgorsza, buduje tożsamość.
Kłamstwo kradnie cień, nie pozwala.

[Agnieszka R.]

Eko, jak ja lubię Twoje komentarze i to nie tylko u siebie.

[mirek13]

Kurczę, też pochwaliłem i co w podziękowaniu?

[lczerwosz]

Cóż, pozostaje zawsze strzelanie do siebie, mierzyć można w lustro w nadziei, że się strzała odbije, jak promień słońca. Ale niestety, dialog z lustrem metodą siłową jest nieskuteczny, niechybnie lustro się rozmnoży na wiele fragmentów, z których każdy pokaże odbicie i każdy po swojemu. Zagada, zakrzyczy ta nieoczekiwana mnogość spojrzeń i punktów widzenia. Lepiej nie strzelać, lepiej wypić dobry trunek do własnego odbicia. Ono godnie przypije i na drugą nóżkę.

[Agnieszka R.]

Cóż, pozostaje zawsze strzelanie do siebie

no przecież napisałam, że zbiera bohaterka wektory dośrodkowe dzięki za refleksje, hej.

[lczerwosz]

Sprawa cienia jest bardziej skomplikowana. Odbicie, to nie cień. Cień to brak światła, a odbicie, a jakże, potrafi promienieć, choć samo nie daje własnego cienia, no może jakby ustawić specjalnie scenę. Jak martwą naturę, ale to dygresja.
Wektory dośrodkowe mogą prowadzić do depresji i samobójstwa. Bywa, że zadręczamy sie sami, mamy pretensję/e do siebie. Psycholodzy mówią, że aby rozładować napięcie, trzeba przywalić komuś w ryj, najlepiej komuś słabszemu. Takie zachowanie jest niepolityczne, na pewno naganne moralnie, ale prawdziwe. Widać to także w świecie zwierząt. Nawet mój kot, gdy jest zły na mnie, że mu czegoś nie pozwoliłem, zgoniłem z kolan, gdy już za ciężko mi, albo muszę iść zrobić siusiu, to najpierw chce mnie ugryźć, a gdy mu się to nie uda, idzie i mści się na moich przedmiotach, zrzuca telefon komórkowy, drapie ekran komputera.