Bez rozgłosu

[Alek Osiński]

Deszcz sączący się na kamieniczki starego miasta
wyzłaca mosiężne okucia latarni i Sędziwój
w omszałej szacie, stąpa bezgłośnie, rozsiewając
liściasty bilon. Świat obrócił się w proch

i teraz na powrót próbuje scalić; klucząc
wśród szkieletu scenografii, układa kamień
na kamieniu. Żadna filozofia, a przecież
ześlizgują się z siebie, tłukąc z łoskotem

o kocie łby, zakute w sen srebrny
który wszem i wobec wieszczy. Nie przejdziecie
i wszystkim nam ciała zaczynają ciążyć
jakby nie mogło ich dotyczyć żadne rozwiązanie.

[Lucile]

Witaj Alku,
jak to dobrze, że jesteś i raczysz nasz takimi strofami. Czytam, i chociaż robi się melancholijnie, serce pławi się w „miodowej, poetyckiej” rozkoszy.
Widzę namalowany przez Ciebie obraz. Sędziwój (1566 – 1636) absolwent tej samej Alma Matris, jaką i ja, wieki później ukończyłam i związałam z nią całe życie. On był filozofem, lekarzem i dyplomatą, ja tylko muzeologiem i kustoszem. Uczony Sędziwój, który utrzymywał kontakty z równie uczonymi osobistościami ówczesnego świata nauki, wpływ wywarł także na takie filary wiedzy, jak Issak Newton, czy Antoine Lavoisier.

klucząc
wśród szkieletu scenografii, układa kamień
na kamieniu. Żadna filozofia, a przecież
ześlizgują się z siebie, tłukąc z łoskotem

o kocie łby,

Odebrałam te wersy, jako swoiste nawiązanie do jego dzieła „De lapide philosophorum” z 1604 roku.
A dokładnie ten fragment,

zakute w sen srebrny
który wszem i wobec wieszczy.

z kolei, kieruje mnie do znakomitego obrazu Jana Matejki, namalowanego 1867 roku, „Alchemik Sędziwój i król Zygmunt III”.
Malarz przedstawił moment, kiedy alchemik dokonuje transmutacji srebra w złoto.
Już kiedyś, pod czyimś wierszem, przepraszam, nie pamiętam czyim, analizowałam to malowidło, więc tu zaniecham, ale, wg mnie, Twój wiersz pozostaje w tym klimacie.

Deszcz sączący się na kamieniczki starego miasta
wyzłaca mosiężne okucia latarni i Sędziwój
w omszałej szacie, stąpa bezgłośnie, rozsiewając
liściasty bilon. Świat obrócił się w proch

i teraz na powrót próbuje scalić

Nie przejdziecie
i wszystkim nam ciała zaczynają ciążyć
jakby nie mogło ich dotyczyć żadne rozwiązanie.

Wystarczy spojrzeć w oczy księdza Piotra Skargi wpatrzonego w Sędziwoja, by zobaczyć w nich sceptycyzm, podejrzliwość i niemalże wypisane słowa: marność, nad marnościami i tak obrócimy się w proch – nie ma innego dla naszych ciał rozwiązania, Nie ma!

Świat obrócił się w proch

A z naszymi ciałami, i tak - „świat obróci się proch”.

Bardzo Ci, Alku, dziękuję za te chwile wzruszeń i refleksji.

Serdeczności przesyłam
L

[eka]

Świat z prochu chce scalić się na nowo - bez rozgłosu. Nie da się - mówią klimatyczne, malarsko-rzeźbiarskie metafory tego wiersza.
Pierwszy na podium alchemik najjaśniejszej Rzeczypospolitej też nie zaradzi. Rozbita na części pierwsze materia kogoś/czegoś innego potrzebuje. Nieważkości. Bo budowla z prochu w kamienie przemienionego - z hukiem rozsypie się o kocie łby, zakute w sen srebrny. Biały krzyż Salomei to też brak rozwiązania?
Pierwsza zwrotka tak malarska, tak filmowa, że kapelusz z głowy, Alku.

[Jana]

.

[Marcin Sztelak]

Piękny klimatyczny wiersz, świetnie ubrany w słowa. Sen srebny w kroplach deszczu.
Po wieszczy dałbym dwukropek.

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Jasne, Jano, jest nawiązanie do Snu srebrnego...

Lucile, Twoja wiedza z zakresu historii sztuki budzi podziw. Szacun.

Dziękuję pięknie Wszystkim za podzielenie się refleksją