poranek znudzonego emeryta

Wiadomość

bronmus45 · #1 Post autor: **bronmus45** » 17 wrz 2018, 03:39

~~~
W sino srebrnym muślinie mgieł porannych skryta
ulica mego miasta jeszcze uśpionego
- z daleka słychać warkot jadącego auta.

Senne mary z mej głowy ulatują w niebyt
przez otwarte okno, w rześkość zwilgotniałą.

Jestem już prawie gotów wziąć się znów za bary
z zszarzałą codziennością ...

~~
Stoję w oknie mieszkania o wczesnym poranku,
rozmyślając nad czasem na starość mi danym
- do rozporządzenia, według własnej woli.

I nie wiem co mam począć z dniem wolnym - jak co dzień,
wśród tylu spraw bieżących, stłoczonych w pamięci ...

#2 Post autor: **eka** » 17 wrz 2018, 15:37

I co począć z takim wyznaniem?
Zatrzymuje w zasadzie tylko to:

bronmus45 pisze: ↑
17 wrz 2018, 03:39
Stoję w oknie mieszkania

- bo sugeruje wiadomo co.

Nie wiem, może warto dzień zacząć od porannej przebieżki ulicami swojego miasta?
A później, po powrocie :kofe:

bronmus45 · #3 Post autor: **bronmus45** » 17 wrz 2018, 16:18

Żebyś Ty wiedziała, ile ja kilometrów "robię" z kijkami nordic walking (w moim wieku), to zapewne nie uwierzyłabyś. No, ale ... komentarz oddaje jedynie Twoje osobiste zdanie, które może być przecież odmienne od mojego.
Pozdrawiam.

#4 Post autor: **tabakiera** » 17 wrz 2018, 21:27

bronmus45 pisze: ↑
17 wrz 2018, 03:39
wśród tylu spraw bieżących, stłoczonych w pamięci ...

Smutne to.
Że tylko w pamięci, a człowiek zamyka się na świat.
I widzi, jak świat mu odpływa...

Twój tekst przypomina mi, że powinnam się cieszyć z tego, że pędzę i jeszcze nadążam.
Z zadyszką, ale to pikuś.

bronmus45 · #5 Post autor: **bronmus45** » 18 wrz 2018, 00:48

tabakiera pisze: ↑
17 wrz 2018, 21:27
bronmus45 pisze: ↑
17 wrz 2018, 03:39
wśród tylu spraw bieżących, stłoczonych w pamięci ...
Smutne to.
Że tylko w pamięci, a człowiek zamyka się na świat.
I widzi, jak świat mu odpływa...

Twój tekst przypomina mi, że powinnam się cieszyć z tego, że pędzę i jeszcze nadążam.
Z zadyszką, ale to pikuś.

Wielkie dzięki za zrozumienie moich przemyśleń.

jaguar · #6 Post autor: **jaguar** » 21 wrz 2018, 04:28

Przyciąga mnie ta refleksja/obraz. Autor angażuje zmysły, a te przenoszą w przeszłą rzeczywistość. Słyszę odgłos budzącego się miasta, przez otwarte okno wpada chłód poranka, faluje firanka, która filtruje światło wschodzącego słońca. Łóżko. W nim budzący się człowiek, już nie we śnie, ale jeszcze nie na jawie. Taki poranek to poranek, który nie jest obcy nikomu. Dziecko, młody, starszy byli w takim miejscu setki razy. Poranek ma w sobie coś niesamowitego, co bardzo ciężko opisać; jest jak nowa szansa, której akompaniuje poczucie bezpieczeństwa, miłości rodziców i świadomość, że świat czeka, należy tylko zdecydować się na najciekawsze i do dzieła. Bardzo finezyjna impresja i widzę w niej obrazek, który czuje się najbardziej po czasie, we wspomnieniach. Takie zostały tu przywołane i jest mi przyjemnie się w nim znaleźć.

bronmus45 · #7 Post autor: **bronmus45** » 21 wrz 2018, 07:07

Serdeczne dzięki za kolejny, jakże miły komentarz. Widocznie my starzy inaczej odbieramy (i przetwarzamy w naszych mózgach) rzeczywistość nas otaczającą. Czyli taką, jaką ona jest - bez tych ulubionych i modnych dziś metafor