ucieleśnij

[datura]

wybiegam
w przyszłość
wybiegam
w wyrwę

połowa ciebie jest mną
kiełkuję w twoich płucach
wyrastam z milczenia i chłodu

gdy dzień gaśnie
wywabiam światło ze studni
rozkwitam w cieniu księżyca

jestem
(na przekór)

kostki nie wierzą w dotyk
prawdziwszy
niż cierń malin zbieranych nocą

purpurowe dłonie
szukają
najwyższej gałęzi w obcym sadzie

palce nie znają języka ze snow i baśni
zbierają owoce czarciego trudu

(już wiem kim jesteś)

więc zawiąż kokardkę na języku
zarzuć mgłę na ramiona

zaciągnij na wzgórze
od
cie
le
śnij

[eka]

Śnij już lepiej, Poetko, nie uciekaj. Please, za ucieleśnieniem a przed odcieleśnieniem jest tyle fantastycznych chwil!

(już wiem kim jesteś)

Śmiercią? Narzuconym wysiłkiem twórczym? Raniącą ciemnością, tam w górze? Zwątpieniem?
Niesamowity wiersz.



________________

wybiegam
w przyszłość
wybiegam
w wyrwę

i tu mam wątpliwość co do użycia czasownika (orzeczenia). Wybiec można z czegoś, a wbiec w coś.
Ale może taki był Twój zamiar, aby zaskoczyć, odwrócić porządek