***[zasłonić wszystkie pary oczu...]

[biegnąca po fali]

zasłonić wszystkie pary oczu
i usta zmusić do milczenia
tak będzie najprościej ukryć prawdę
nikt nic nie widział
nikt o nic nie zapyta
pełna zgoda co do zysków i strat
jeśli chodzi o to co było
jest i będzie

plątanina myśli
z której nie wysupłasz tej pierwszej
ostatnia dotyka absurdu
jakim jest każda
wypowiedziana na głos
ginie i nie wraca
a jeśli już to po to
by sobie i innym zaprzeczyć

że niby północny wiatr
nie kładzie traw w stronę południa
i cieni pod nie chowa
gdzie zatem są
no tak nie zapytasz
słowo cie zdradzi
wydrwi
jak palcem wskaże winnego
wszystkich uczynków
które odsłaniają oczy

a wtedy język odnajduje w podniebieniu
to miejsce dla prawd
które od zawsze ciężko nam przełknąć

[eka]

tak będzie najprościej ukryć prawdę

Usunęłabym.

________________

Ciężki wiersz, bo jego materia ściśle z przekazem związana.
Czyli co, Szanowny Podmiocie, milczenie pod podniebieniem? Czyje milczenie? Myśli, czy raczej świadomości tychże myśli pozbawionej? Na pewno jest taki stan, kiedy nie myślimy, krótkotrwały, ale jest.
A już na pewno, twierdzi podmiot, nie warto tych myśli artykułować, język zdrajca powie o nas za dużo.
Bez uczciwego patrzenia na świat można tkwić w bańce sensownego pozoru.
Zamknijmy oczy?

Ufff... uśmiechnij się Ewuś, patrząc na las, na łąkę, kotki wtulone w siebie.