Solipsyzm

[Jana]

umierają Wszechświaty
we mnie
rodzi się bunt i rozdziawienie
Jestem
w tamasowym niebie.
nie myśl
że świat się zmieni
walczysz z jaskinią cieni

tyle ksiąg
wiedzy tajemnej
zogniskowanej w stwierdzenie:
wiem, że nic nie wiem…
a ignorancja rodzi cierpienie

[Krokus]

Hm..." umierają wszechświaty we mnie, rodzi się bunt i rozdziawienie". to mi się podoba, może wielki wybuch, był wielkim buntem, zaraz po śmierci starego wszechświata? A może buntem rozdzierającym pustkę? Cóż... w każdym bądź razie, ciekawe. Potem już mi się nie podoba, tekst zaczyna iść z tymi rymami w banał: zmieni - cieni. Wiem, że nic nie wiem, nie ma raczej nic wspólnego z wiedzą tajemną. Według mnie, tekst ma potencjał, ale trzeba by jeszcze nad nim popracować, no i bez tych rymów, one psują wszystko.

[eka]

Jano, to prawdziwa perełka wśród moich ulubionych tematów

Tak, solipsyzm, i wszystko jasne w tym wierszu.
Wyimki z wielkiej religii Wschodu, Platon, wiedza, okultyzm, Sokrates... uff, faktycznie wizja końca dla WszechUmysłu MUSI sprawiać Jemu ogrom cierpienia. Nie jest wszechwiedzący.

Ileż więc pociechy w śmierciach jednostkowych, takich naszych.

Bardzo jestem na tak!

[Jana]

Krokus - dzięki za czytanie i komentarz.

Wiem, że nic nie wiem

kiedyś też myślałam, że to banał ale ostatnio odkryłam je na nowo

Eka - dzięki za tak pozytywny komentarz. Wiem, że to też Twoje klimaty, no i nic nie uszło Twojej uwadze

[eka]

Z przyjemnością wróciłam do wiersza, a Twój odzew mega cieszy