Dzisiaj nie napiszę. Rysuję

[żebro]

nowy kolor źrenic wbijając kredki
w oko. Czarny za bardzo wyszczupla. Psychiatra
powiedziałby, że to wyparcie, więc jednak

próbuję pisać, o tym czego nie da się nazwać,
a z oczu na kartki kapie, nie krew, tylko białko. Biały
jest brzydki i lepki. Przywiera do papieru, biorę go
na palce i robię koło. Wyszedł mi księżyc, który zniknął,
bo zawsze odchodzi. Widziałam jego promienie, jak rozbijają się
o glebę szukając ujścia w szczelinach. Łapałam,

ale za mało. Teraz piszę z łatwością, dlatego, że oślepłam.

[tetu]

Wstrząsający wiersz żebro.
Drugi człon tytułu połączony z pierwszym wersem przyprawia o ciarki.
Podmiot ma dość czerni, która potęguje u niego depresję, wyszczupla, osłabia.
By nie zwariować próbuje nazwać nienazwane, zmierzyć się z tym co wewnątrz i na zewnątrz.
Kolorowanie zaczyna od oczu (drastyczne zmiany - wbijanie kredek)) bo jak mówi przysłowie to one są zwierciadłem duszy, w tym przypadku rozdartej.
Paulo Coelho w „Alchemiku” pisał, że w oczach tkwi siła duszy.
Wojciech Cejrowski w „Rio Anaconda”, że: Oczy nie kłamią.
Dlatego podmiot dokonuje zmian. Ma dosyć smutnych, czarnych, mętnych oczu z których tak wiele można wyczytać.

z oczu na kartki kapie, nie krew, tylko białko. Biały
jest brzydki i lepki

Tak. Biały w tym kontekście jest jeszcze gorszy. Symbolizuje chłód i odchodzenie.

Wyszedł mi księżyc, który zniknął,
bo zawsze odchodzi.

przeszywający wers.

Wiersz jest obrazem wnętrza podmiotu. Przeraża.
Świetna puenta.
Odczytuję w niej nie tylko wewnętrzną śmierć.
Podmiot oślepł, co sprawia, że pisze mu się z łatwością, tylko jaki świat opisuje?
Moim zdaniem nastąpiło tutaj uśmiercenie świata żywych. Pod lir nie dostrzega doczesności (stąd owa większa łatwość pisania) a ślepota sprawia, że wyostrza on wewnętrzny wzrok, co pozwala ujrzeć i opisywać zupełnie inny świat.
Brawo żebro.

[tabakiera]

Wiersz bardzo dojrzały i emocjonalnie rozedrgany.
Nie wiemy, co jest powodem blokady peela, ale chyba każdy przeżył podobne doświadczenie, doświadczenie niemocy, nadmiaru bodźców, przytłoczenia, jednak tak je opisać jest prawdziwą sztuką.
Może tak ma być, nie wiem, ale nie ogarniam przecinka przed "że" w ostatnim wersie.
Podobnie przed "nie krew" w drugim wersie drugiej strofy.

[prawie kobieta]

Piękny. Zgadzam się z tym, co napisano wyżej. Czasem milczenie jest wymowniejsze niż komentarz, więc pomilczę tu jeszcze nie raz.

[Lucile]

Na naszym piętrze wrzesień rozpoczął się pięknie; drugim świetnym wierszem, jaki dzisiaj przeczytałam.
Godny polecenia
Ta lekkość obrazowania spraw, przeżyć trudnych, ciemnych nakreślona Twoimi kolorami - wywiera na mnie ogromne wrażenie.

Pozdrawiam
L

[prawie kobieta]

Zatkało wszystkich po twoim wierszu. Nie dziwię się. Sama wracam by pomilczeć.

[żebro]

tabakiero masz rację z tymi przecinkami. Muszę to zmienić.

Wiecie ja nie odpisuję, nie dlatego, że olewam, ale zwyczajnie nie wiem co odpisać na tak miłe komentarze.
Dziękuję Wam bardzo.
Cieszę się.
Pozdrawiam.