"Ekspres do kawy" cz. XXIV - Przyjacielu

[Alicja Jonasz]

eko, a jak tą właśnie częścią odczuwa się największy ból, to chciałoby się ją odrzucić, choć żal, bo dobra; tyle sprzeczności w człowieku...

Piszesz z taką łatwością, jak wybitny pianista gra trudne koncerty:)

dzięki Ci za to ładne porównanie, oj, chciałoby się tak grać, chciało! a na razie się pisze, żeby człowieka nie rozsadziło od wewnątrz, bo trudno mu potem będzie się kawałek po kawałku odnaleźć, nie?

[szczepantrzeszcz]

Świat, ten akwizytor z tandetą w walizce, niech sobie będzie gdzieś obok wystrojony w kiczowaty garniturek lizusa, z tupecikiem na łysej pale, niech goni przed siebie bez ustanku, spocony, zarumieniony, niech robi fikołki, głupie miny i tanie triki iluzjonisty.

Szczepan dołącza do wyrazów uznania.

[Lucile]

Nie dla mnie te popisy, proszę pana! Ja tu sobie siedzę ot tak, bo lubię, bo mi to odpowiada, i nie zamierzam wcale klaskać ani prawić panu komplementy!
Niech pan spada!

I słusznie, niech spada i nie zakłóca dobrze rozpoczętego dnia.

dobrze jest zaczynać dzień od kawy pitej we własnym domu wśród znajomych sprzętów

Chciałoby się tak posiedzieć z Tobą - pełna wdzięku, ciepła Pani urokliwej Doliny - i niespiesznie popijając aromatyczną, poranną kawę (dla mnie nieodzowny codzienny rytuał) pogwarzyć, może nawet o najważniejszym Przyjacielu?

Zawsze z zainteresowaniem "kukam" co też nowego zaparzył kawowy ekspres.
Jak do tej pory działa bezawaryjnie.

Pozdrawiam
L

[Alicja Jonasz]

szczepan, a więc udało mi się to zdanie? dziękuję, że zaglądasz
Lu, pisz mi tak ładnie co dzień, a rozleniwię się i nawet kawy nie będzie mi się chciało zrobić dziękuję za ciepłe słowa! na kawę już za późno, ale może ?

[Alicja Jonasz]

"Ekspres do kawy" cz.XXIV - Przyjacielu fr.39
Drogi przyjacielu, obudziłam się rano, gdy pierwszy promień słońca zastukał w szyby okna. Obudziłam się, przetarłam zaspane oczy i nagle zapragnęłam z kimś porozmawiać. Nie, nie wymienić grzeczności, jak zwykłam to czynić przy spotkaniu z kimś spieszącym do pracy lub człapiącym kapeć za kapciem do piekarni za rogiem po świeże bułeczki, ale porozmawiać właśnie - tak naprawdę, otwarcie, bez sztuczności i szablonów, o siateczce żył pulsujących pod skórą, o duszy, co się w nas wierci jak opętana, chcąc zerwać się z postronka i ruszyć na spotkanie niewiadomego, o gołębim sercu, delikatnym i drżącym, albo po prostu o pająku, który jest wytrwały i cierpliwy.
Przecież wiesz, kochany, jak to jest, gdy człowiek budzi się, otwiera oczy, a wokół cisza...
***
Rozmowa jest niczym kawa - mile pobudza i inspiruje.

[Alicja Jonasz]

"Ekspres do kawy" cz.XXIV - Przyjacielu fr.40
Drogi przyjacielu, dziś w ogrodzie widziałam tańczącą rusałkę. Przybiegają tutaj czasem w pogoni za skrawkami nici pajęczych. Spacerują wśród krzewów pojedynczo albo parami, ostrożnie, żeby nie płoszyć ptaków, i wyłapują srebrne niteczki w siatki niczym motyle. Wierz mi, warto wtedy na nie popatrzeć.
Ta spotkana o poranku wyglądała nieziemsko! W błękitnej sukni odsłaniającej szyję i ramiona, w słomkowym kapeluszu szerokim rondem ocieniającym twarz, we włosach luźno splecionych w warkocz, bosa, pląsała po trawie tak zwiewnie, tak uroczo, że unosiła się prawie, jakby była piórkiem, a nie istotą z krwi i kości. Ani jej w głowie było gonić pajęcze nitki. Trącając łodyżki kwiatów, niby przypadkiem, obracała się w tę i we w tę, kołysała na boki, śmiała radośnie, delikatna, beztroska. Trudno było nie śmiać się i nie tańczyć wraz z nią.

[Alicja Jonasz]

"Ekspres do kawy" cz.XXIV - Przyjacielu fr.41
Drogi przyjacielu, coś mi się zdaje, że tak już zostanie - ja tutaj, w Sarniej Dolinie z wolna pogrążającej się w złocie jesieni, a ty... wśród swoich. Może tam teraz smażysz chrusty i martwisz się, co będzie jutro. Nie bądź smutny. Nasze myśli odnajdą się wszędzie, a odnalazłszy się, choćby dzielił je mur ludzkiej głupoty, przebiją go, przedostaną się, a potem łapczywie wtulą w siebie jak dwie części tej samej układanki.

[Alicja Jonasz]

Ekspres do kawy" cz.XXIV - Przyjacielu fr.42
Drogi przyjacielu, świerszcz, o którym pisałam ci nie tak dawno, przestał grać. Zasnął, kiedy ostatnie stado bocianów skryło się za horyzontem.
- Śpij, maestro - szepnęłam, otulając go puchową kołderką. - To będzie długa noc...
A potem usiadłam przy sosnowym stoliku na werandzie i wsłuchując się w ciszę wieczoru, poczułam, jak bardzo zrobiło się pusto.
Lato odchodzi. Nawet z nikim się nie żegna, nie ogląda za siebie ani nie płacze. Nic ze sobą nie zabiera, nie lubi dźwigać, żadnych walizek, kufrów, pamiątek. Odchodzi, a ja nie potrafię go zatrzymać.
Gdyby zostało na chwilę, może dałoby się skusić na lampkę wina, może dałoby się upić, otumanić, ogłupić, może by zostało? Wtedy maestro musiałby się obudzić...

[eka]

eko, a jak tą właśnie częścią odczuwa się największy ból, to chciałoby się ją odrzucić, choć żal, bo dobra; tyle sprzeczności w człowieku...

Rozsądne działania świadczą o inteligencji bohaterki. Tym bardziej, że pusto, lato odchodzi, świerszcz zasnął...
Trzymam za jej racjonalność kciuki.
Tak jak lato:

Nic ze sobą nie zabiera, nie lubi dźwigać, żadnych walizek, kufrów, pamiątek.

I to jest dobre.

Pozdrawiam obie Alicje:)

[Alicja Jonasz]

Ekspres do kawy" cz.XXIV - Przyjacielu fr.43
Drogi przyjacielu, chyba tak już będzie zawsze ze mną, że nie z nurtem rzeki, ale tak jak ty... ciągle pod prąd.
Pewnie teraz pijesz kawę, kolejną tego wieczoru - masz rację, kiedy skrzydła zdają się być obumarłe, ona na powrót daje im moc - a więc pijesz kawę, właściwie sączysz ją jedynie, powoli, ze smakiem, z lubością wciągając w nozdrza jej aromat, pijesz, a dłonią otulasz kubek, ten zielony, ode mnie, i tak jak dawniej gapisz się w okno na gęstniejącą ciemność.
Ja tutaj rozmawiam z pająkiem, który zawisł w ciszy niczym żyrandol. Opowiadam mu o tych wszystkich wieczorach, kiedy tęskniliśmy razem...