Świt

[EdwardSkwarcan]

Na grani wschodu płonie platynowa łuna,
blednie straż horyzontu tajemnie wyniosła,
u podnóża śpią błogo przysiadłe domostwa.
Kwieciste łąki spowił mgły ozdobny tuman.

Niczym płocha dzierlatka nad Stobnicą fruwa,
gubiąc zwiewne welony w sennych wody strofach,
strojna w miliardy pereł brodzi w rosie wiosna,
diadem rozwidnia błękit radosnego lustra.

Wiatr rozwiewa scenariusz, budząc życie w łozach,
jaskółczy balet tańczy, śmieją się kaczeńce,
trzpiot rozpraszając kłęby, trawy połaskotał.

Młodość biegnie do szkoły, czarując rumieńcem.
Bocian klekotem głosi tęsknotę swych rozstań.
Przyjedź. Zobacz. Na zawsze w Lutczy zgubisz serce.

29. 03. 2018.

[tabakiera]

Bardzo malowniczy i emocjonalny Sonet.
Troszkę trąci myszką, ale jakże urokliwą.

[EdwardSkwarcan]

Bardzo malowniczy i emocjonalny Sonet.
Troszkę trąci myszką, ale jakże urokliwą.

Przyroda i zjawiska atmosferyczne są tematem wyeksploatowanym
Bardzo trudno pisać w starej formie tak, żeby były rymy, metafory i poprawność
Ktoś ostatnio na stronie nazwał mnie wierszokletą Niech mówi! Ja nie powiedziałem jeszcze ostatniego słowa!!!
Dziękuję za komentarz

[Leon Gutner]

Ano trudno jak nie wiem co .
Bardziej mnie interesują emocje i odczucia ludzkie ale czasami lubię poczytać coś malowniczo opisowego a tutaj forma sprawia że czyta się wiersz świetnie .
I nie ma czegoś takiego jak tematy wyeksploatowane sztuka polega na tym żeby opowiedzieć o nich na nowo w inny sposób .

Z przyjemnością L.G.

[tabakiera]

Zdarzało mi się popełniać i wiem, że sporo obwarowań.
Mi bardziej chodziło o język, jakim się posługujesz, taki trochę z lamusa.
Żeby nie było - to nie zarzut.
Ot, po prostu fakt.

[EdwardSkwarcan]

Dziękuję za zerknięcie

[Liliana]

Ładnie, Ed, ale w wielu wersach rytm kuleje. Do średniówki akcent pada na 3. sylabę i dobrze było iść tak do końca.
Postawiłam kreseczkę (-) przy wersach, którym należałoby się przyjrzeć.

Na grani wschodu płonie platynowa łuna,
blednie straż horyzontu tajemnie wyniosła,
u podnóża śpią błogo przysiadłe domostwa.
Kwieciste łąki spowił mgły ozdobny tuman. -

Niczym płocha dzierlatka nad Stobnicą fruwa,
gubiąc zwiewne welony w sennych wody strofach,
strojna w miliardy pereł brodzi w rosie wiosna, - (tu można np. tak: strojna w pereł miliardy)
diadem rozwidnia błękit radosnego lustra. -

Wiatr rozwiewa scenariusz, budząc życie w łozach,
jaskółczy balet tańczy, śmieją się kaczeńce, -
trzpiot rozpraszając kłęby, trawy połaskotał. -

Młodość biegnie do szkoły, czarując rumieńcem.
Bocian klekotem głosi tęsknotę swych rozstań. - (bocian głosi klekotem)
Przyjedź. Zobacz. Na zawsze w Lutczy zgubisz serce.

Z życzliwością, Liliana

[nienażarty]

sonet - ja żadnego języka z lamusa nie czuję, a jeśli gdzieś trafiam na mało używane formy - to miłe
ładnie opisane i fajnie się czyta - prawie sylabotonik
Pozdrawiam