W ogrodach Semiramidy

[abandon]

.
Pozwól się zabierać w miejsca sercu miłe,
przywołując wnętrza delikatne drżenie,
znaleźć w głębi duszy choćby jedną chwilę
skrzętnie ukrywaną niedopowiedzeniem.

Jesteś tajemnicą, słów zamkniętą księgą,
poskładaną z myśli kunsztem rąk zecera,
która przed powabem nakazuje klęknąć.
W hołdzie namiętności otwórz mi się teraz.

Oślepiony blaskiem, jakby bez powodu,
widzę w barw feerii brylantowym szlifie
zdroje tryskające z wiszących ogrodów,
narodzoną z uczuć – nocy leśną nimfę.

Podążając śladem odczytanych znaków,
rozrzuconych wokół, niby bez znaczenia,
pewnie postępuję, by nie zgubić szlaku,
na głos twoje imię głębią słów odmieniam.

I tak wypatrując powłóczystych spojrzeń,
łowię z wyobraźni gesty przyzwolenia,
nasłuchując, kiedy szeptem trafią do mnie,
aby w samotności obraz twój nie ściemniał.
.

[Leon Gutner]

Jest wiersz w formie i treści .
Przyjemność.

Z uszanowaniem L.G.

[abandon]

Dzięki Leo:)

[eka]

Rymy i rytm z ogrodów Semiramidy... pięknie to leci. Szacun!

[abandon]

Leci jak po trzeci?;)
Jak to w sylabotoniku z lekkim zachwianiem strukturalnym zrytmizowanego sześciostopowego trocheja o biegu cezurowanym.
Zachwianie tylko z powodu, że szkoda mi było kluczowej frazy;)
Jeśli jeszcze kogoś interesuje tradycyjna forma numeryczna...

Dzięki za ocenę.

[eka]

nic dziwnego w tym, że umęczeni poeci wymyślili wiersz toniczny, a później wolny!
Nie no... jesteś wielki.

widzę w barw feerii brylantowym szlifie

Mnie tu coś razi, ale nie wiem z jakiego powodu

[abandon]

I takie mam przekonanie, że pisanie powinno się zacząć od form numerycznych, jako szkoła podstawowa, a dalej poszukiwać własnego kierunku.

Może ten blask diamentu Cię razi;)
Czyż w diamentowym szlifie nie odnajdziesz feerii barw?
Wszystko zależy od siły rażenia;)

[eka]

Coś w tym jest, rytm w wierszach wolnych winien być, więc ćwiczenia w numerycznych jak znalazł.

Nie, mnie tylko blask słońca oślepia.
A możesz rozpisać wers na sylaby i podkreśleniem zaznaczyć akcentowaną?

[abandon]

Tak Ci ładnie wyjaśniłem i zeżarło mi komentarz

W skrócie jeszcze raz.

widzę w barw feerii brylantowym szlifie

/- - -/- /-/- /-
Jak widać potraktowałem feerii* paroksytonicznie. Wiem, że ma korzenie francuskie, czyli raczej oksytonicznie, ale... widziałem w wielkim słowniku języka polskiego wymowę:

feeria

wymowa
fe-erja

Stąd mu zawierzyłem. Masz lepszy pomysł?

Wiersz polski, to ma być po polskiemu;)

[eka]

przede wszystkim Polskość.
Serdecznie dziękuję za wyjaśnienie.