matka umiera do ostatniego życia

[abandon]

Tylko martwi widzieli koniec wojny.
Platon

znowu wojna. zabiera synów bez pytania
prosto z łapanki na rzeź. i cześć. bohater
zawsze umiera pierwszy. przestrzeloną pierś
wypina do pośmiertnych odznaczeń

mój Waniuszka był dobrym dzieckiem
ciekawy świata chciał zobaczyć śmierć
z bliska. w oczach kolegi nie wyglądała
podobnie jak w ocenzurowanym filmie

trafił do brygady pancernej. na szczęście
pod osłoną bezpieczniej i szansa rośnie
na przeżycie. jak wróci. miał przywieźć
telewizor z szabru. niepotrzebny nikomu

w zburzonym domu. nagroda dla matki
za urodzenie. syn strzelał celnie. w zamian
czarny worek z ciałem do pochowania
chociaż psy nie rozwłóczą po obcej ziemi

martwił się w ostatnim liście. czy wejdzie
pod pancerz przekątna sześćdziesiąt cali
i czołg nie ocali. teraz byle kozak z drona
może zrzucić bombę i patrzyć jak konam

wykrakał. szkoda mojego chłopaka
za życia kurs waluty zmienił. rośnie
wartość niezdobytej ziemi. spija krew
do ostatniego syna. na wschodzie bez zmian

[Alek Osiński]

Już chyba sam cytat zawiera w sobie cały sens wojen. Pozdrawiam

https://www.youtube.com/watch?v=0Fju9o8BVJ8

[abandon]

Sens wojny czyli bezsens.
Dzięki. Pozdrawiam

[eka]

Taa... na Zachodzie też się szykuje.
Tytuł mi sprawia trudność, nie można prościej? Tym bardziej, że matka taka oszczędna emocjonalnie w tej swojej stracie.
Ruch matek w ZSRR znacząco wpłynął na zakończenie wojny w Afganistanie, a teraz... dziwne, cisza.

Treść zwrotek no taka narracyjna, w formie epistolograficznej. Niełatwe zadanie: spojrzeć od strony najeźdźcy i jego matki. To prawda, przekaziory sugerują czynnik ekonomiczny w dobrowolnej mobilizacji, a i matka, z tego co czytałam, dostanie niezłą rentę.
Z drugiej strony wiele tysięcy Rosjan uciekło, zresztą Ukraińców też. Wystarczy popatrzeć ilu ich u nas.

Wojna jest tak bezsensownym działaniem, iż dziwię się dlaczego po obu stronach brakuje mądrych, zwykłych ludzi, którzy powiedzą: stop! Oczywiście jednocześnie, bo bronić się przed agresją trzeba.

Ciekawy, poruszający wiersz, na pewno świadomie wyczyszczony z metafor. No poza tytułem.

[abandon]

Nie ma jak dostać fachowy komentarz do niefachowego wiersza;)
Tak, czasem trzeba spojrzeć oczami wroga, żeby poznać jego zamiary. A tak naprawdę trudno dzielić matki na lepsze i gorsze. Powiedzmy, że zachowanie tych po złej stronie mocy zrzucam na karb braku zrozumienia przeze mnie specyfiki myślenia o bogoojczyźnianej wielkości narodu, który pożera własnych synów na utrapienie matek. Na końcu i tak król zostaje nagi:) Oby.
Metafory, metafory... a te? Zapomniało mi się;)
eka*, dzięki za koment. Na Ciebie zawsze można liczyć... i się doliczyć:)
Kłaniam się uniżenie.

[eka]

Taa... dzięki za leciuchny, elegancki sarkazm, doceniam

Trzecia wpadka, pierwsza z niechlujnym liczeniem sylab, druga z niezapamiętaniem wiersza, a teraz TO, no szok, czas mi chyba na komentatorską emeryturę, prawda?
Ale zanim siądę na wygodnej, niezaangażowanej ławeczce obserwatora, małe co nieco odnośnie Twojego wiersza.
Tak go widzę:

na rzeź. i cześć.

mój Waniuszka był dobrym dzieckiem
ciekawy świata chciał zobaczyć śmierć
z bliska. w oczach kolegi nie wyglądała
podobnie jak w ocenzurowanym filmie

trafił do brygady pancernej. na szczęście
pod osłoną bezpieczniej i szansa rośnie
na przeżycie. jak wróci. miał przywieźć
telewizor z szabru. niepotrzebny nikomu

w zburzonym domu. nagroda dla matki
za urodzenie. syn strzelał celnie. w zamian
czarny worek z ciałem do pochowania
chociaż psy nie rozwłóczą po obcej ziemi

martwił się w ostatnim liście. czy wejdzie
pod pancerz przekątna sześćdziesiąt cali
i czołg nie ocali. teraz byle kozak z drona
może zrzucić bombę i patrzyć jak konam

wykrakał. szkoda mojego chłopaka
za życia kurs waluty zmienił. rośnie
wartość niezdobytej ziemi. spija krew
do ostatniego syna. na wschodzie bez zmian.

_________________________

Teraz wydaje mi się bardziej spójny, pozbawiony sprzeczności: łapanka vs chęć zobaczenia śmierci z bliska.
W słowach matki dominuje materializm, bo nawet ta metaforycznie rosnąca waluta jest taka nieemocjonalna, sucha, czujesz? W tym kontekście jedynie podmiot zdolny jest do użycia metafory: "spija krew do ostatniego syna".

Pozdrawiam serdecznie i serwuję:

[tabakiera]

Matka obserwatorką i narratorką śmierci swoich synów.
Umiera ostatnia i to chyba jej przekleństwo.

[abandon]

eka*, chyba mnie z kimś mylisz. Że niby ja sarkazmy, uszczypliwości? Ja taki spokojny człek, skromny poecina. Mam tę przypadłość, że słucham mądrzejszych od siebie – na głupszych szkoda czasu. Tak mnie mamusia uczyła, niech Jej ziemia lekką
Jak dziękuję za fachowy koment, to szczerze i po sercu, jak by to Kmicic rzekł i proszę mi tu nic nie imputować
Chociażbym nawet nic nie zmienił w wierszu, możesz być pewna, że przemyślę uwagi. Swoją drogą to dobry znak - znaczy, że moja pisanina Cię absorbuje. I żadnych mi tu niezaangażowanych ławeczek, czy kolekcjonowania wpadek, bo znowu przyjdę za cztery lata Aż taki pamiętliwy nie jestem. Raczej wielce tolerancyjny oprócz szukania dziury w całym metrum wiersza rymowanego. W tym temacie zjadłem ostatnie zęby na fachowych komentarzach. Stopy, zestroje, anapesty, hemistychy, logaedy, amfibrachy, czy inne trocheje – jednym słowem wszystko to, co niepotrzebne
No, ale Ci nagadałem.
Pozdrawiam

[abandon]

tabakiera*, tak, co jeszcze może być gorszego od grzebania swoich dzieci...
Dziękuję i pozdrawiam.

[eka]