latarnik

[biegnąca po fali]

noszę w sobie przyszłych proroków
bezdomnych i domokrążców
czuję ich ciężar
na spojeniu łonowym
co jeśli kości się rozejdą

noszę w sobie strach
wyssą go z moim mlekiem
zostawią puste piersi i ręce
pójdą w świat
sprawiedliwie rozdzielać nasienie

będę nad nimi płakać
będę ich szukać pośród ludzi
w kościołach
i pustostanach
będę wołać po imieniu
a echo będzie mi to imię oddawać
jak pies rzuconą mu piłkę

odda i ciszę
powtórzy ile razy zamilknę
ale ciszy nie zliczysz
jak bezpańskuch kotów

noszę na sobie ślady ich pazurów
i sierść
ich wzrok przenikający mrok
a może i światło

co jest pod światłem
nie wiem

może pewność
że ten który czuwa
jest tym który świeci

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry wiersz, chociaż osobiście zakończyłbym na niewiedzy. Iiterówka bezpańskich.

[eka]

a echo będzie mi to imię oddawać
jak pies rzuconą mu piłkę

odda i ciszę
powtórzy ile razy zamilknę

Echo oddające ciszę? Karkołomny zabieg, bo oznacza nieustanne zatrudnienie echa : )

Bardzo dużo treści w tym wierszu, to nie zarzut, zaznaczam.
Od ciężarnej, która nie chce porodu, z uwagi na "trudne" cechy naznaczające noszone, wielorakie płody, które przyszła matka będzie kiedyś nazywać jednym imieniem:
[quote="biegnąca po fali" post_id=34629 time=1705909221 user_id=1159
noszę w sobie przyszłych proroków
bezdomnych i domokrążców
czuję ich ciężar
na spojeniu łonowym
co jeśli kości się rozejdą

noszę w sobie strach
wyssą go z moim mlekiem
zostawią puste piersi i ręce
pójdą w świat
sprawiedliwie rozdzielać nasienie

będę nad nimi płakać
będę ich szukać pośród ludzi
w kościołach
i pustostanach
będę wołać po imieniu
a echo będzie mi to imię oddawać
jak pies rzuconą mu piłkę
[/quote]

- i to jakby jest osobny wiersz (część pierwsza?).

Następnie podkreślasz rolę "oddawacza ciszy" - echa, no i symbolizujących te cisze niebezpiecznych kotów:

echo będzie mi to imię oddawać
jak pies rzuconą mu piłkę

odda i ciszę
powtórzy ile razy zamilknę
ale ciszy nie zliczysz
jak bezpańskuch kotów (bezpańskich)

noszę na sobie ślady ich pazurów
i sierść
ich wzrok przenikający mrok
a może i światło

Finał "latarnika" może stanowić odrębną miniaturę, chociaż absolutnie jest nawiązanie do ciszy (wzroku kotów):

co jest pod światłem
nie wiem

może pewność
że ten który czuwa
jest tym który świeci

Dumam teraz nad powiązaniem wszystkich motywów. Kim jest latarnik? Noszonym prorokiem bezdomnym, domokrążcą, strachem nad którym po połogu się płacze? Jednym imieniem? Ciszą? Światłem?
Wszystko wymienione ma związek z rolą latarnika.
Jest spójność sytuacyjna, a Latarnika noszonego w sobie trzeba tu pisać wielką literą.

[biegnąca po fali]

Marcinie - dziękuję.
Ewo - dziękuję za wnikliwy komentarz. Co sobie czytelnik wyczyta, to jego. Pozdrawiam:)

[mawo]

Niezły wiersz, Ewo, ale miniatura wykrojona z niego świetna

biegnąca po fali pisze: ↑22 sty 2024, 8:40
echo będzie mi to imię oddawać
jak pies rzuconą mu piłkę

odda i ciszę
powtórzy ile razy zamilknę
ale ciszy nie zliczysz
jak bezpańskuch kotów (bezpańskich)

noszę na sobie ślady ich pazurów
i sierść
ich wzrok przenikający mrok
a może i światło

Pozdrawiam

[eka]

Co sobie czytelnik wyczyta, to jego.

Co czytelnik napisze o tekście - to autora.

[biegnąca po fali]

Małgorzato, Ewo

[eka]

co jest pod światłem
nie wiem

może pewność
że ten który czuwa
jest tym który świeci

Jeszcze raz sorry.
To świetna fraza.
Zresztą cały wiersz nie odstaje od niej. Bardzo dobry.

[biegnąca po fali]

Jeszcze raz dziękuję