Na ścieżkach Juliana Przybosia

[EdwardSkwarcan]

Popatrz, wielki Julianie, na wiosenny przepych.
Wiatr przebiega twe ścieżki, muskając wspomnieniem
szepty wzgórz ukochanych, goniąc światłocienie
od wyżyn horyzontu w zdobne oczerety.

Wspinam się po twych śladach jak zgubiony Odys,
dzwonki pierwiosnków skromnie przysiadły na Patrii,
góry marzą, byś znowu dopieszczał słowami
urodę Podkarpacia, mistrzu metafory.

Słuchaj śpiewnej tęsknoty zamyślonych lasów,
serc oddanych poezji w opłotkach twej wioski,
śniąc Gwoźnicę o barwach kwiecistego raju.

Popatrz w kąty rodzinne i wyniosłe stoki,
które hen, po horyzont, w ciszy majestatu
wciąż na zboczach szeleszczą o twojej wielkości.

30.03.2018.

[Leon Gutner]

Nie wiem kto zacz ale sprawdzę i już jestem pewny że mu się należało skoro metafory

Z uszanowaniem L.G.

[eka]

Mniemam, że Przyboś jęknąłby widząc: muskanie wspomnieniami i dopieszczanie słowami;)

A poza tym całkiem udany sonet, Ed.
Po raz drugi czytam o światłocieniach - ulubione?

[jaga]

Lubujesz się w sonetach, które bardzo dobrze ci wychodzą - wiersz hołd dla polskiego poety i eseisty z okresu międzywojennego
zabłysnął wierszem Z Tatr - Pamięci taterniczki, która zginęła na Zamarłej Turni i chyba tym wierszem Ciebie ujął - też lubię jego poezję --
ukłon w twoją stronę