wierzchnią stroną dłoni

[Mchuszmer]

ostatnio częściej przechadzam się łąkami
szczególnie kiedy słońce wsiąka w trawy
pozwalam letniemu różowi sączyć się
za powieki zmrużone w sam raz żeby patrzeć
jak jasny zarys przemyka gdzieś między

nie szarpię za napięte struny powietrza
nie wkraczam w batalistyczne sceny mrówek
nie szukam ścieżek mogących nagle
wybuchnąć w twarz kwiatostanem
szczególnie kiedy nurt podchodzi do skóry

jedynie czasem w kieszeni
przebieram palcami ziarnka piasku
grudki ziemi

[Agnieszka R.]

Dla mnie pierwsza, sugestywna strofa dobra w miarę.
Druga mniej:).nie rozumiem jaki związek ma kwiatostan z nurtem? Nurt rzeki takie mam skojarzenia. Znowu coś wstawiles czego akurat nie umiem skojarzyć.
Nie szarpię nie wkraczam nie szukam. Za dużo tych "nie" tych czasowników - źle działają na formę. Dobrze się zaczynało i niestety druga strofa pęka, nawet piasek w poincie nie pomoże

[Mchuszmer]

Rzeka czy krew, jak się woli. Wróć, często popadam w tłumaczenia. Co do powtórzeń, czasem uznaję, że pewne regularności wspierają treść (nie chcę wkurzać, ale to inne, odleglejsze powtórzenie, również celowe:p), choć są też kontrastem w większej skali. Lubię komentarze z okazją do gadania o formie

[Alek Osiński]

Mi się to podoba, może dlatego, że kiedyś napisałem coś trochę, wydaje mi się, podobnego ; )

Ten wiersz mocno stąpa po ziemi, a jednocześnie jest lekki jak ziarna piasku szklące się w porannym słońcu.
Jest dobrze. Pozdrawiam

[eka]

I tak trzymać, mądry Podmiocie. Mamy wybór.
A wierzchnią stroną dłoni nie da się zamknąć ani dobra, ani zła.

Bardzo, bardzo na tak

[Marcin Sztelak]

Jak dla mnie świetny

[Mchuszmer]

Dziękuję!

Alku, obydwa stwierdzenia wielkimi komplementami dla mnie - i prześwietlone lirycznie
Ewo, prawda, swoją drogą ten koment nie tylko punktem stycznym, ale i dobrym materiałem na wiersz:)
Marcinie:)