Prześwity

[alchemik]

Najokazalsze są zapewne przed świtem,
kiedy pamiętasz przez chwilę sen,
zanim zapadniesz w drugi.

Niejasne wołanie,
przyciszony blask twarzy
współpasażerów z przedziału
pociągu
pędzącego wzdłuż karkołomnych chwil.

Stukot szyn.

I monotonia ciągłych zmian,
kiedy już wszystko trzniasz,
gdy twoje wahadło dynda,
wtedy niechętnie przyznajesz,
że śnisz,
a przedział jest windą.

Bo tam,
w szparach nie ma nic.

Co najwyżej Szatan i Bóg
odgrywają adwersarzy.

Omijasz ich, pędząc
przypuszczalnie wzwyż,

wciąż marzysz,

że twój świat jest właśnie
pomiędzy.

[Marcin Sztelak]

W prześwitach mam pewność, potem zapominam... Dobry wiersz.

[Alek Osiński]

Dobra, oszczędna w środki wyrazu, liryka. Najbardziej jak dla mnie, początek. Pozdrawiam