Z cyklu "Na strychu" - Czerwone krzesło

[Lucile]

czerwone krzesło.jpg

Czerwone krzesło
ołówek, suchy pastel, długopis

[lczerwosz]

Wiadomo, ostatnie piętro zamku lub kościoła, wyżej już tylko wieża. Ktoś przytargał tu krzesło celem posiedzenia po drodze. Pewnie jest nad czym się zamyślić w takim miejscu.

[tabakiera]

Jest taka seria dla dzieci "Magiczne drzewo".
"Czerwone krzesło" to pierwszy tom.
Dzieciaki za tą serią szaleją.
Ilustracja jak najbardziej stosowna.

[Lucile]

Dorotko, dziękuję
Mam braki, jak widać duże braki w młodzieżowej lekturze, jako że nie znam przytoczonej przez Ciebie książki.

jest taka seria dla dzieci "Magiczne drzewo".
"Czerwone krzesło" to pierwszy tom.

Nie miałam także pojęcia, że "Czerwone krzesło" to tytuł tomu.
Wydaje mi się, że był też film, ale tylko o tym słyszałam.

Leszku,

ostatnie piętro zamku lub kościoła, wyżej już tylko wieża

coś tym jest.
Chociaż taki obraz wyobraziłam sobie dzisiaj w całkiem innych okolicznościach przyrody, jak mawiał rejsowy klasyk. Wiesz gdzie? Ciekawe, bo w kriokomorze, gdzie w temperaturze -120 stopni Celsjusza, już od tygodnia, chodzę (dziwnie ubrana, a raczej rozebrana) przez trzy minuty, jak koń w kieracie, w kółko.

Pozdrawiam
L

[tabakiera]

Jakie tam braki.
Pracuję z dzieciakami, więc muszę wiedzieć.
Żaden normalny dorosły takich rzeczy nie czyta.

Mam za to prawdziwe braki innego rodzaju, człowiek się nie rozdwoi.
Choć staram się uzupełniać i łatać.

[Lucile]

Dorotko, własnie "rodzi mi się" kolejny rysunek z czerwonym krzesłem i schodami.
Jakoś tak mi się porobiło, że piszę i maluję seriami - jak się na coś zafiksuję - to do dna.
Dziękuję, że zaglądasz, to miłe i krzepiące.

Pozdrawiam serdecznie
L

[jaga]

o mylisz się kochana tabakiera - mówiąc

Żaden normalny dorosły takich rzeczy nie czyta.

ja czytam - i czerwone krzesło, przygody z czerwonym krzesłem doskonale znam.
Twoje czerwone krzesło Lucila - może mieć coś z tej młodzieżowej powieści. Ulokowałaś go na nowoczesnym strychu - czyściutko tam i estetycznie
brakuje tylko dzieci do ożywienia bajki

[Lucile]

Miło, że zajrzałaś. Jago, ten strych i kolejne, które rodzą się mojej wyobraźni - podpartej wspomnieniami widzianych niegdyś takich miejsc – to stare, ba wiekowe, zakamarki strychów szacownych krakowskich budowli – szczególnie wież kościelnych. Ja je tylko tak nowocześnie, sterylnie przedstawiam. Zdecydowałam, że zawsze będzie tam drabina, schody oraz samotne krzesło, wymyśliłam sobie, czerwone. Początkowo bez związku z książką (mogłam przecież wybrać inny kolor), ale kto wie, co mi podpowiadała podświadomość, bowiem już w pierwszym poście stwierdziłam, że słyszałam (czytałam) o filmie, nakręconym wg tej powieści. Więc, być może była ona nie do końca uzmysłowioną inspiracją.
Strych to miejsce, na którym – wiemy to od zawsze – nagromadzone są nie tylko przedmioty; zużyte, zapomniane, niechciane, ukryte, cenne, ale przede wszystkim zawarte w nich wspomnienia.
Moje strychy są posprzątane, wydaje się sterylne, jednak cały emocjonalny ładunek skumulowany został w krześle, Czerwonym krześle. A drabina? Schody? To możliwość dotarcia do meritum, istoty sacrum znajdującym się w każdym z nas.

Wiadomo, ostatnie piętro zamku lub kościoła, wyżej już tylko wieża. Ktoś przytargał tu krzesło celem posiedzenia po drodze. Pewnie jest nad czym się zamyślić w takim miejscu.

To prawda, Leszku, jakbyś odgadł moje intencje. To miłe.

Każdy może przysiąść na tym krześle, choćby na chwilę oraz udać się w niezwykłą podróż w głąb siebie. Zapraszam.

Dziękuję Wszystkim za wspólny czas wizyty na moim strychu i serdecznie pozdrawiam.
L