taki Walc Embarras

[biegnąca po fali]

osiemdziesiąty szósty rok
podparty laską
przechodzi do lamusa

kolejna wiosna
odeszła przepadła
bez śladu
jak on

a ona dziwi się swojej pamięci
bo gubi imiona wnuków
i gubi drogę do domu
a to jedno wyryte jak zmarszczki
na jeszcze wczoraj świeżym obliczu

bo wszystko tylko się zdaje
i życie
i śmierć się zdaje z nas kpić
i żyć pomimo

osiemdziesiąt sześć
a wczoraj był dzień
jeszcze młody i ciepły
on zdjął kapelusz
podał rękę i walc wam wyszedł naprzeciw

tak się zapomniałaś w tym tańcu
jego rytmie
zapachu ciał
i mgle
co z fajki się sączyła gdy opowiadał
spacer jutrzejszy
przewidując każdy szczegół

a tu już wieczór
orkiestra śpi
i wszystko się skończyło

sen co się zdawał jawą być
i jawa co się snem zdawała
będąc tylko chwilą

[tabakiera]

Taki inny od wszystkich Twoich, choć temat często przez Ciebie poruszany.
Zapachniało Tuwimem i jego tańcem.
Fajnie by było rytm walca utrzymać od początku do końca... życia?

Dobrze, że nie ma krzyży, warto od nich odejść i zatańczyć.

[Marcin Sztelak]

Ano życie jest tylko chwilą, czasami ponurym żartem nawet... Bardzo dobry wiersz

[eka]

i życie
i śmierć się zdaje z nas kpić
i żyć pomimo

Ewa, ale co się wyrwało z przemijania, zapamiętało z cyklu... to wielka wartość dodana!

[Toyer]

Dobrze, że nie ma krzyży, warto od nich odejść i zatańczyć.

Popieram

[Alek Osiński]

86 - to wiek godny najwyższego szacunku. Trzeba naprawdę rozumieć życie, żeby dożyć takich lat. Pozdrawiam