Stare tkanki.

[Karma]

I tylko palę jeszcze więcej, o ile to w ogóle możliwe.
Z mieszkań i aglomeracji,
przeszedłem w stan oceanów, rzek.
A przecież one nawet nie dymią.
Więc był chyba koniec sierpnia, może już wrzesień,
wypalałem fale gdzieś na rubieżach.
Wewnątrz płonęly ryby, meduzy i kraby,
dopóki starczyło nam tlenu.
Potem pozostał sam zapach, unoszący się
ku sferom.

Poza mną.

I tylko paliłem się dłużej niż zazwyczaj,
rok, może stulecie. Komu potrzebny czas, gdy nie pada
żadne pytanie, rozkaz zaprzestania.
Obok żarzyly się atomy, serafiny,
zgodnym chórem wolały nie pytać, czy to już,
więc nie padła żadna odpowiedź. Żaden limit,
który odgórnie oznaczałoby wszystko.
Albo nic.


Z cyklu : Detoks.
Wrzesień, nowego roku pańskiego.

[eka]

Alternatywny, ale mocno odmienny wszechświat/rzeczywistość. Ciekawie tu.
Ten fragment, msz najlepszy:

Komu potrzebny czas, gdy nie pada
żadne pytanie, rozkaz zaprzestania.
Obok żarzyly się atomy, serafiny,
zgodnym chórem wolały nie pytać, czy to już,
więc nie padła żadna odpowiedź. Żaden limit,
który odgórnie oznaczałoby wszystko.
Albo nic.

Stare tkanki? Raczej stare dusze, czyli takie sadowiące się po raz enty w ciele, za dużo widzące.

[Karma]

Też, ale raczej jako forma inkarnacji starego uczucia.
Takiego, które musiało trwać przez kilka wcieleń, bo za szybko iskrzy. Za szybko z obcych sobie osób, stajemy się dla siebie stałym ladem, pośrodku drogi mlecznej.
Dzięki.

[eka]

Takiego, które musiało trwać przez kilka wcieleń, bo za szybko iskrzy. Za szybko z obcych sobie osób, stajemy się dla siebie stałym ladem, pośrodku drogi mlecznej.

Schładzanie przez wieki, by przetrwać. Kapitalny pomysł na książkę i film. Jest moc, teraz czaję tytuł.

[Karma]

Nooo... A przynajmniej na kilka wierszy

[eka]

Co najmniej Ci się należy... a mniejsza o to.
No to pisz.

[Karma]

Dzięki za pozwolenie