alla prima

[datura]

no dalej zrób pierwszy
ślad
rozbij mnie
na cień i światło
dziesiątki plam
ktore tylko udają
życie

nie potrafisz objąć mnie
kolorem -

oddać mojej prawdy

subtelnych przejść różu
od łaski po ironię

lepiej oddaj mi mnie

nie pragnę mięsistej słodyczy farby
na skórze

skoro kończę jak szmata
w którą wycierasz pędzle

[Krokus]

No, mocny wiersz, podoba się od początku do końca, ładnie poprowadzony, z głębią światłocienia.

[Lucile]

Malarsko, aż do głębi i wnętrza kolorów, by nie rzec "trzewi" .
Metaforyka mocna, przemawiająca i zapadająca w czerwień krwi.

[tabakiera]

Bunt wrażliwca?
Krzyk przeciwko powierzchownemu poznaniu?

Na pewno brak wiary w delikatność odbiorcy perełki.

[datura]

No, mocny wiersz, podoba się od początku do końca, ładnie poprowadzony, z głębią światłocienia.

Dzięki wielkie, zajmuję się głównie sztuką wizualną, więc te tematy są mi bliskie i lubię używać ich w metaforyczny sposób.

[datura]

Malarsko, aż do głębi i wnętrza kolorów, by nie rzec "trzewi" .
Metaforyka mocna, przemawiająca i zapadająca w czerwień krwi.

Dziękuję Lucyno, malarska metaforyka jest mi bardzo bliska. Muszę pokombinować z nawiązaniami do linorytu, też móglyby być ciekawe.

[datura]

Bunt wrażliwca?
Krzyk przeciwko powierzchownemu poznaniu?

Na pewno brak wiary w delikatność odbiorcy perełki.

Dzięki za czytanie:) Można to tak rozumieć.

[eka]

Spróbuję na wesoło, nie obraź się, Dat.
No jak można tak kogoś zabrać i zniekształcić?! Skandal! : )
Ale wiesz, to norma. Czy to będzie werbalnie odtworzona postać, czy malarsko, graficznie, rzeźbiarsko... nie zwycięży prawda obiektu o sobie, lecz punkt widzenia twórcy.
Interesujący wiersz.

Może trochę uszczupliłabym ilość zaimka "mnie."
Spokojnie dwa pierwsze są zbyteczne:

no dalej zrób pierwszy
ślad
rozbij na cień i światło
dziesiątki plam
ktore tylko udają
życie

nie potrafisz objąć
kolorem -

oddać mojej prawdy

subtelnych przejść różu
od łaski po ironię

Nawet zyskujemy efekt zaskoczenia, przechodząc do kolejnej części. A to chyba plus, owo zdziwienie czytelnika.

lepiej oddaj mi mnie

nie pragnę mięsistej słodyczy farby
na skórze

skoro kończę jak szmata
w którą wycierasz pędzle

Podkreślone trochę razi. Oddaj mi mnie?
A może tak?

oddać mojej prawdy
subtelnych przejść różu
od łaski po ironię

lepiej mnie oddaj
siebie chcę mieć

nie pragnę mięsistej słodyczy farby
na skórze

skoro kończę jak szmata
w którą wycierasz pędzle


Oczywiście to tylko moje widzimisię, sorry.

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobrze namalowany wiersz.