kryształki (część druga dyptyku)

[datura]

jak oderwać się od brudu
nie porzucając części siebie
zetrzeć historię pisaną palcem
maczanym w sztucznym miodzie

kropla nieuwagi i
słodycz zamienia się lepką pułapkę-

zatop w niej złoty włos
zdarty naskórek
stwórzmy współnie tandetny bibelot
pamiątkę z wycieczki na gorszą stronę

mówisz
tylko muchy lgną do
takiego ciała

widocznie byłeś jedną z nich-
tych śpiących w ranie
tej

tej której podobno
nie da się wylizać
nie da się oczyścić

a ja znalazłam tam
kryształki szkła
przejrzałam się w sobie

teraz twoja kolej

otwórz szerzej usta
pozwól moim muchom usiąść na języku
posmakować tego
czego nie chciałeś usłyszeć

[eka]

Bardzo trudny wiersz, wpisujący się w dążenie do posmakowania absolutnej prawdy na temat wspólnej podróży, tu odwiedzania tej gorszej strony.

[Marcin Sztelak]

Bardzo ciężki, trudny wiersz, mimo to dobry

[Alek Osiński]

Naturalnie, u każdego w życiu chyba tak jest, że tandeta i sztuczność walczy z esencjalnością. Tylko jak oddzielić jedno od drugiego?
W sumie chyba do końca się nie da, ważne jednak, żeby je odróżniać...Ciekawe, zwłaszcza motyw much.

[eka]

Być rozbitym szkłem, wpaść wszędzie... przyciąga Twój wiersz.

[datura]

Naturalnie, u każdego w życiu chyba tak jest, że tandeta i sztuczność walczy z esencjalnością. Tylko jak oddzielić jedno od drugiego?
W sumie chyba do końca się nie da, ważne jednak, żeby je odróżniać...Ciekawe, zwłaszcza motyw much.

Dziękuję, ostatnio słucham sporo Ethel Cain, inspiracją do tego wiersza był utwór https://www.youtube.com/watch?v=-VmFiiDedU0

[datura]

Być rozbitym szkłem, wpaść wszędzie... przyciąga Twój wiersz.

Dzięki, to mnie bardzo cieszy. Chyba najbardziej inspiruję się muzyką podczas pisania. Ten wiersz był inspirowany klimatem utworu https://www.youtube.com/watch?v=-VmFiiDedU0