Uszy po sobie

[Alek Osiński]

Im bardziej nieświadomi siebie jesteśmy
tym nam bliżej. Ciepło rozchodzi się
przez szeroko otwarte, popołudniowe pory
i można korzystać swobodnie. Co wyżej

co niżej; nie korci zgłębiać, jedna jest strona
świata i jeden smętarz służy dłoniom do składania
ofiar. Drzewo życia spala się w naszym imieniu
I ogień niskim głosem opowiada bajki

na dobranoc, snując niebieskie dymki
rysunkowych postaci. Dobra kreska, ale figury
jedynie zarysowane i pędy krwawnika
rozsypują się między znanym i nieznanym

gdzie wszystko, co waży, to oddech
który nic o sobie wiedzieć nie musi.

[eka]

Byłam. Jestem pod wrażeniem.
Tezy sytuujące jedność wszystkiego co jest - na poziomie subkwantowym, odbijającym się jedynie w natchnionej intuicji, która innych zmysłów nie potrzebuje.
Piękny klimat spokoju.

[tabakiera]

Przerzutnie między strofami - świetne.
Poznanie jest rzeczą nieosiągalną i trzeba to sobie uświadomić, co nie zwalnia od prób dochodzenia do prawdy.
Wnioski poszukujących bywają sprzeczne, więc może oddać się przeczuwaniu?
Z pełną świadomością nieświadomości.
Z pokorą, więc "uszy po sobie".

[eka]

Wąż połykający własny ogon.
Śmierć i życie - nierozerwalnie złączone. Pędy krwawnika, ofiara składana przez tajemnicze ręce życiu - płonącemu drzewu, a ogień nie do objęcia rozumem przez żyjących, ich próby są niczym z techniki komiksu. Rysunkowe postacie, którym te dłonie podtrzymujące wieczny ogień piszą bajkowe kwestie w dymkach.
Oddech - mantra OM.
Łączenie to niwelowanie różnic, niewiedza.

Kilka wersów, doskonałych. Jest po co wracać.
Do ciągłego rozważania. Może masz rację.

[biegnąca po fali]

Świetna metaforyka i przerzutnie. Idealnie dobrany tytuł. Zarazasz pokorą i spokojem, Alku.

[Alek Osiński]

Jesteśmy dziećmi nieświadomości, więc czuwa
abyśmy zbyt daleko nie zabrnęli w labirynt świadomości
chociaż często zaniedbuje swoje obowiązki
a może to my ją zbyt zaniedbujemy?

Dziękuję Wam za uwagi : )