wtedy

[biegnąca po fali]

wtedy
kiedy spadł na mnie dom
całą sobą czułam jak ciężko oddychają ściany

próbowałam wołać
ale głos wracał do mnie
a ręce miałam zbyt ciężkie by popchnąć go dalej

noc przedłużała się i byłam już głodna
chciałam zmienić pozycję zdjąć z siebie piętra
i żeby ktoś po mnie przyszedł

ściany oddychały coraz płyciej
słowa przestały wracać miałam ich pełną głowę
ale w ustach zamiast w dźwięki
wiązały się w odłamki świata który właśnie runął

szarpany spazmami
drżał w niekontrolowanym szlochu
z tysięcy gardeł skargi i modlitwy
wszystko obrócone w gruzy

[Jana]

Dobre to jest, bardzo obrazowe.

[Marcin Sztelak]

Dobry wiersz, ciekawa metafora...