Bezprawdy

[Marcin Sztelak]

Moje nowe wiersze nie mogą się podobać
składając się z samych przekleństw
– nic nowego pod najbrudniejszym
z żyrandoli.

Nigdy nie świeci, zawsze jest tuż po zachodzie.
Słychać tylko kroki gdzieś z drugiej strony
wypłowiałych zdjęć czasów wielkiej zarazy.

Ona wciąż trwa wewnątrz słów
zbyt gęstych by je rzucać na wiatr.
Pozostają więc kłamstwa opadające
na podłogę, ich szelest usypia.

Nieustanny szept kołysanek i drżenie rąk
nad pustą kartką, mimo to wypełnioną
po brzegi. Przysięgi i inne daremne frazy.

[Gloinnen]

Ostatnie lata przyniosły nam wydarzenia, które pewnie w przyszłości okażą się "doświadczeniem pokoleniowym". Ale sami "doświadczani" nie potrafią sobie poradzić z tym, co im przyniosła ich teraźniejszość. Stąd te przekleństwa w pierwszej, daremne frazy w ostatniej. Nagle wszystko trzeba było przewartościować, a od poezji oczekuje się wkomponowania w nowe konteksty. To irytuje, jak pusta kartka, na której nie ma jak zapisać świadectwa nowych, jak bardzo zmienionych czasów.

Pozdrawiam,
Glo.

[lczerwosz]

Moja mama raz zawołała tatę, gdy otworzyła drzwi szafy. Zapytała go - Czy słyszysz ten szelest?
To moje suknie wychodzą z mody - wyjaśniła.

[eka]

Bez prawdy w wersach? A to poniekąd dziwne, biorąc pod uwagę, że poezja to taki rodzaj wytwórczy, w którym producentów jest więcej niż konsumentów. Przecież w tym potopie lirycznych wynurzeń niechby ktoś ją zamknął w słowach.
I zamyka, tyle że jesteśmy skazani na relatywizm. Rzeczywistości nie upchniesz tylko w przekleństwach, przyznaj.
Prawda jest wtedy, gdy potwierdza ją fakt.
Albo jeśli jej odbicie nosi w sobie jakaś inna struktura.
Wybór utrudnia teoria mnogości, pełna zaraz wszelakich i chwil dobrostanów.
Potrzebna chyba metafora, która jednocześnie obejmuje zło i dobro, ściska je w punkt, w korzeń, z którego zakwitnie prawda.

Dobry wiersz!