Od tamtej pory pada śnieg i nie wiadomo, czy przestanie

[żebro]

Utkał ci dobry Bóg z błękitu śnieżnego nieba biały dywan
i krzyż z ramion zdjął, by go nieśli ci co brną
w niebieską toń. Wzrok i uśmiech, co zjednoczył

wszystkie wiatry. W te pogodę pogubione patrzą w ziemię,
a za ziemią ten poranek wyjątkowy nie chciał ciebie. Więc
Bóg rozłożył z nieba dywan i położył krzyż na śniegu. Był

w potrzebie. Napisałaś "Patrzcie w gwiazdach". Gdzieś
pomiędzy chmurą, a nieba granatem Bóg
z niebieskiej toni, uśmiechu i spojrzenia

starym kotom dał nowe miejsce. Z piękną Panią
by patrzeć na nią, gdy karmi je i głaszcze. W nim
utkał ci miły Bóg z błękitu nieba miękki dywan

i gdy wiatry zjednoczone znów powieje w każdą stronę
w górę patrzcie. Od tamtej pory pada śnieg i nie wiadomo,
czy przestanie. Rozpostarł jej dobry Bóg z miękkości śnieżnego nieba
dywan. W błękitu toni jest ta myśl, co je zgoni: błysk
uśmiechu jej i jej spojrzenia.

[Marcin Sztelak]

Hmm... Mało merytorycznie, ale tak mi się nasunęło po przeczytaniu. A dywan w ostatniej zwrotce chyba powinien być wers wcześniej i te jejje też nie za bardzo.

[eka]

Tytuł bardzo chwytliwy (jak dla mnie), melodia słów naprawdę urzeka.
Różę wiatrów Bóg zabrał między gwiazdy. Do nieba. Umarła, a żyje tam bez trosk.
Taka liryczna baśń wymagająca tu ówdzie korekty w zapisie.

[zimny grog]

powiedzmy.. trza go (tekst tu zapodany) mocno uporządkować. bo jak teraz zagmatwania w nim, że ho ho!

[Gloinnen]

Powtarzam za poprzednikami. W tekście jest ciekawy zamysł i zacna metaforyka, ale przydałoby się go co najmniej o połowę odchudzić, żeby te metafory wyeksponować, a nie przytłoczyć nadmiarem patetycznych słów.
O ile regularna rytmika niektórych fragmentów jest zamierzona, wyodrębniłabym je w zapisie np. kursywą. Wtedy czytelnik przygotuje się na trochę inny odczyt.

Pozdrawiam,
Glo