Do poety który nie krzyczy

[Agnieszka R.]

Do poety który nie krzyczy

napisałeś cichy wiersz o jesieni
bez patosu i ckliwości
liczne kieszonki w kurtce twojej mamy
zwiastowały mnóstwo wycieczek

wyblakło prawie wszystko
najbardziej liście i letnie kwiaty
twoja mama też odeszła blada cichutko
bo przecież nie dało się usłyszeć
gryzienia opuszków z bólu

gdy moja mama zmarła było ciepło
ale wstąpiłam do krainy lodu
bałam się zimnych krzeseł

niestety błądziłam pośród mrocznych ścieżek

mój świat ostatnio też
przepełniony chłodem którego się nie boję
może tam po tamtej stronie też będzie chłód
a ja spotkam wszystkich których kochałam
z którymi rozmawiałam
i będę mieć ciepłe dłonie

[Marcin Sztelak]

Cóż, miejmy nadzieję, że spotkamy. Umieranie chyba bardziej boli tych, którzy pozostają... Dobry wiersz.