Asteroida

[Grafoman]

Asteroida

Wytarty skrzep przy słońcu,
połyskliwe ślady muszek,
mrużą nam oczy i gną usta,
pierwszy raz w szalu miękną ręce.

A później jedna ci umiera,
twój sen zabarwia żyznym dymem,
układa myśli w plamce soku,
więc w wodzie mieszasz szkło zegara
i na powietrzu trzymasz serce.

Przyłóż do gardła tamte cienie,
odlecą jak puszyste ptaki.

[mirek13]

Matko Boska!
Czym są te muszki na asteroidzie?
Czym są mięknące ręce i pogięte usta?
Cienie do gardła?
Eka, przybywaj
Dla mnie to poetycki bełkot.

[biegnąca po fali]

Czarna magia. Czy tylko dla mnie? Odnoszę wrażenie, że wyłącznie Autor wie, co napisał.

[eka]

Określiłabym autora jako lirycznego surrealistę. Przekazywanie treści obrazami metafor prawie wyłącznie spoza realistycznego kręgu. Gdyby napisał o żyrafie z wystającymi szufladkami na długiej szyi - co byś, Mirku, powiedział?
Próbuje (i to się udaje) nazywać obrazem to, co prawie nie do oddania jest słowami, bo nie chce spłaszczyć, wbić się w sztywny dogmat odniesienia. Tradycyjny desygnat. Bardzo lubię jego wiersze. Jest przed albo poza tradycyjnym odbiorem rzeczywistości, jednocześnie wyjątkowo celnie ją oddając. Paradoks? Nie, inny chwyt narzędzia, inna technika przy respektowaniu zasad składni.
Nigdy nie nużą Jego liryki, zalewają głębokimi przejściami nad i pod utartymi drogami lirycznej komunikacji.
Oczywiście, nie wszystkie wiersze są najwyższej próby, to przecież normalne u każdego poety.
__________
Asteroida

Wytarty skrzep przy słońcu,
połyskliwe ślady muszek,
mrużą nam oczy i gną usta,
pierwszy raz w szalu miękną ręce.

Choroba (kiedyś bo wytarta, skrzep - zator), patrzyli na nią jak na asteroidę przy słońcu, ale może uderzyć, zniszczyć, uśmiercić. Na soczewce teleskopu ślady muszek (mniejsze kłopoty, poważne jednak konsekwencje) utrudniają patrzenie na... wspólne życie. Słabną dłonie (jej), stają się miękkie.

A później jedna ci umiera,
twój sen zabarwia żyznym dymem,
układa myśli w plamce soku,
więc w wodzie mieszasz szkło zegara
i na powietrzu trzymasz serce.

Śmierć przychodzi, która jednak potrafi sen barwić, czas i myśli rozpuszczać w dalej płynącej wspólnej rzece. Sercu nie zamykać się, świetna ta metafora o sercu trzymanym na powietrzu.

Przyłóż do gardła tamte cienie,
odlecą jak puszyste ptaki.

Gardło - początek miejsca artykułowania. Cienie - wspomnienia i ich przeżywanie. Ptaki - wiersze.

_______
Nadinterpretacja?
Zapewne, ale wiersz na nią pozwala. Nie chodzi przecież o wierne, semantyczne odkodowanie, a o przeżywanie, zagłębianie się w warstwach i układach barw.

[Alek Osiński]

metaforyka oryginalna, ale jak dla mnie trochę przedobrzona
przez co wiersz odrywa się od przestrzennych destynatów
i ulatuje w sferę tabula rasa. Może to jest dobre,
do końca się jednak nie mogę przekonać do tego stylu : )

[tetu]

Podobają mi się cztery ostatnie wersy.
Mieszanie w wodzie szkła zegara i trzymanie serca na powietrzu, to walka z czasem i tak to odbieram, z czasem od którego tak wiele zależy.
Zaś cienie przyłożone do gardła, to strzępy wspomnień, słów, które więzły/więzną w gardle i trudno je z siebie wykrztusić.
Cierpienie, bezradność i brak akceptacji takiego stanu rzeczy powodowały/powodują zaciśnięte gardło.
Nie wiem dlaczego, ale puszystość nabiera tutaj istotnego znaczenia. Skojarzyła mi się z włosami w których ptaki (zwiastun ratunku, spokoju) wiły gniazda.
Teraz jako dusza ludzka, odlatują. Puszystość jako żałoba, ptaki - wolność.
Dla mnie to wiersz o zagładzie, o śmierci, ze sprytnie wykorzystaną metaforą asteroidy, pozdrawiam.

[Nula.Mychaan]

Oj Graf pojechałeś po bandzie. Jak dla mnie zbyt wiele. To jak obraz Salvadora, a właściwie kilka jego obrazów.
Szkoda, bo metafory są oryginalne, ale w tym natłoku dobroci gubi się ich piękno, a całość jest mało czytelna