Myśl

[Agnieszka R.]

- Wie pani... ja to mięśniami dochodzę, a pani?
- U mnie wszystko dzieje się w umyśle...


gdy uniósł do góry moje skurczone ramiona
stanęłam na jednej nodze zachowując równowagę
którą czasem traciłam na dwóch
i tak oto zostałam baletnicą
byłam czaplą on moim żurawiem - w studni bez dna
z której mogłam czerpać

tak naprawdę nigdy się nie spotkaliśmy
miałam tylko wiersze listy
w autobusie odwracając twarz w stronę słońca zamknęłam oczy
na kolanach leżał tomik Miłosza
nie było obok ciała "kochanka" tylko sama myśl o nim
i poczułam go na całej głębokości jestestwa
tam w tym autobusie należał do mnie
przeszył na wskroś
byłam jego
bezwolna

to było tak piękne jak przecudny widok którego nie da się opisać
nie da sfotografować
trzeba samemu przeżyć

[eka]

sama myśl o nim
i poczułam go na całej głębokości

Bywa tak. I to jest piękne.

[Agnieszka R.]

Droga Eko:) dziękuję za słowa:)

[Lucile]

Zdarza się, że intymność przeżycia bliskości z drugą osobą, jest bardziej nasycona, intensywna w myślach, niż w rzeczywistości.
I to też jest piękne.

[Wszebor]

to było tak piękne jak przecudny widok którego nie da się opisać

Wspaniałe są takie fantazje, tylko często tak bywa, że wyobraźnia nie idzie w parze z rzeczywistością, ale warto próbować na pewno kiedyś będzie bardzo dobrze.
Wiersz bardzo odważny i bardzo mi się podoba.
Pozdrawiam.

[Agnieszka R.]

Lucile Wszebor dziekuję bardzo za ślad pod tekstem
Pozdrawiam
Agnieszka R.