Igor Siewierianin - Poeza odmowy

[Liliana]

Poeza odmowy

Wręczono mi dzisiaj niebieski list od niej,
Niebieski list od niej wręczono mi dziś.
I pachną jaśminy, i grają oboje,
I grają oboje, i księżyc tak lśni!

A co ona pisze? Co w sercu kołysze?
Co w sercu zmęczonym kołysze się mym?
Do siebie mnie wzywa! – i więcej nie pisze,
i więcej nie pisze w tym liście już nic.

Lecz jej nie odpowiem ni jutro, ni w środę,
Ni jutro, ni w środę nie wsiądę na koń.
Nie udam się do niej, na list nie odpowiem,-
Spóźniła się: inną przeznaczył mi los!

Поэза отказа

Она мне прислала письмо голубое,
Письмо голубое прислала она.
И веют жасмины, и реют гобои,
И реют гобои, и льется луна.

О чем она пишет? Что в сердце колышет?
Что в сердце колышет усталом моем?
К себе призывает! — а больше не пишет,
А больше не пишет она ни о чем...

Но я не поеду ни завтра, ни в среду,
Ни завтра, ни в среду ответ не пошлю.
Я ей не отвечу, я к ней не поеду, —
Она опоздала: другую люблю!

1915

Egofuturyści, których czołowym przedstawicielem był Siewierianin, nazywali swoje wiersze, charakteryzujące się wielością niezwykłych, kontrastujących ze sobą
obrazów i nieoczekiwanych zestawień fonicznych „poezami”. Siewierianin często recytował owe „poezy” na wieczorach poetyckich, a wystąpienia te nazywał „poezokoncertami”. Uczestnicy owych wystąpień uważali, że jego recytacja przypominała śpiew. Sprzyjała temu melodyjność, którą zawsze cechowały się wiersze
tego poety, nawet wtedy gdy porzucił egofuturyzm. /z art. prof. Anny Bednarczyk - Srebrny wiek poezji rosyjskiej a Pieśni młodzieńcze Konstantego Regameya/

[eka]

Melodyjna poeza i równie udane tłumaczenie.

[Liliana]

Melodyjna poeza i równie udane tłumaczenie.

Bardzo się cieszę. Dziękuję, eka.