Cicha tragedia

[Krokus]

Miał na imię Petro, pracował jakieś dwa lata w Pubie, do którego chodziłem co niedziele w samo południe, kiedy jeszcze nie było zbyt wielu ludzi. Ten młody mężczyzna pochodził z okolic Kijowa, mówił dokładnie skąd, ale nie zapamiętałem. Często rozmawialiśmy o literaturze i filmach, gdyż obaj pasjonowaliśmy się tymi dziedzinami sztuki. Jego ulubionymi pisarzami byli: Dostojewski i Lem. Ja również lubiłem tych autorów. Co do filmów istniała pewna różnica, ja byłem zagłębiony w twórczości Bergmana, on w Martinie Scorseze, którego niespecjalnie ceniłem, ale dzięki niemu kilka filmów zacząłem cenić, szczególnie „Taksówkarza”. Jego natomiast bardzo poruszył film „ Fany i Aleksander”.
Petro miał coś w sobie z kamerdynera epoki wiktoriańskiej, bardzo dostojne ruchy. Kojarzył mi się z Anthony Hopkinsem grającym kamerdynera w filmie: „Okruchy dnia”, chociaż był od niego o wiele lat młodszy. Kiedy nakrywał do stołu był niczym pan życia i śmierci, wszystko od niego zależało, czasem, drobny szczegół, na przykład w postaci niedoprasowanej zmarszczki na obrusie decydował, czy tak może być, czy należy zrobić wszystko od nowa. Nie było w tym żadnych emocji, tylko chłodne spojrzenie, kończył całą tą robotę niczym kat.
Pewnej niedzieli, kiedy nie wiedzieć czemu, było bardzo mało klientów, opowiedział mi kilka szczegółów ze swego życia. Mówił, że wychowała go świętej pamięci babcia. Rodzice rozwiedli się jak miał cztery lata i wtedy praktycznie skończył się kontakt z ojcem, który po dwóch latach zmarł na zawał w wieku trzydziestu lat. Ponoć nadużywał alkoholu i uwielbiał jeść, nadwaga zrobiła swoje i skończyły się alimenty. Matka spotykała się z różnymi facetami, ale każdy źle ją traktował, nieraz widział ją z podbitym okiem i nie wiadomo wtedy, kogo bardziej bolało. Nienawidził wszystkich tych mężczyzn, a do matki też miał niewielki szacunek. Na szczęście mieszkał u babci i tylko kiedy odwiedzał matkę, miał wątpliwą przyjemność, poznania któregoś z jej kochanków. W końcu jej też serducho wysiadło, zapewne za dużo było tych emocji. Życie go nie oszczędzało, ale przy wsparciu babki dawał radę, po skończeniu szkoły średniej dostał się na dziennikarstwo, niestety na drugim roku jego babcia się rozchorowała, dopadł ją nowotwór żołądka. Petro musiał przerwać studia, poszedł do pracy by wesprzeć ją finansowo w leczeniu, niestety wszystko na nic, zmarła po roku ciężkiej walki z ta straszną chorobą. Świadomość, że został zupełnie sam na tym świecie, bardzo podcięła mu skrzydła, nie był wstanie wrócić na studia. Podejmował pracę w różnych firmach, zawsze na krótko, nigdzie nie mógł na dłużej zagrzać miejsca, nie miał pomysłu na życie, a świadomość, że to wszystko co teraz robi, to wegetacja drążąca w nim coraz większą pustkę, sprawiała, że popadał w coraz większą depresję. Pewnego dnia wszystko się zmieniło i to nie pod wpływem drugiej osoby, jak to często bywa w takich przypadkach, ale po obejrzeniu filmu: „Drżące ciało” Pedro Almodowara. Zachwycił się losem głównego bohatera, który tak jak on miał ciągle pod górkę, a jednak dał radę. Znowu zaczął marzyć, teraz chciał zostać reżyserem, no i wyjechał za pracą do Polski, by zarobić na przyszłe studia. Najpierw pracował w hurtowni napojów, potem na budowie i trochę zaczął dokuczać mu kręgosłup. Na szczęście odnalazł się w branży gastronomicznej. W końcu pojawił się tutaj i miałem okazję poznać tego młodego człowieka o tych samych fascynacjach co ja. Kiedy Rosja zaatakowała Ukrainę, jego dostojne ruchy zmieniły się w rozdygotaną niepewność. Był człowiekiem o łagodnym usposobieniu, od czasu do czasu zdarzali się klienci bardzo nieprzyjemni, którzy zwracali się do niego agresywnym tonem. Zbyt zimna zupa, za dużo panierki na kotlecie. Zawsze spokojnie odpowiadał: "Najmocniej przepraszam" i czym prędzej zabierał talerz z niefortunnym daniem.
Kiedy odezwałem się do niego: Te ruskie skurwysyny bombardują bezbronnych ludzi.
Pokiwał głową, ale nic nie odpowiedział, zapewne było mu bardzo przykro, nie spodziewał się, że coś takiego może pokrzyżować mu życiowe plany.
Kiedy przyszedłem w kolejny weekend, nie było go.
- Czy Petro ma wolne? - zapytałem barmankę
Odpowiedziała, że wyjechał na Ukrainę. O Boże! – pomyślałem. Ktoś taki jak on nie powinien tego robić, znając go już trochę wiedziałem, że kompletnie się do tego nie nadawał. Zapewne, długo się nad tym zastanawiał, ostatnio był cieniem siebie, życie znowu podcięło mu skrzydła. Szkoda, że ze mną o tym nie porozmawiał, próbowałbym go od tego odwieść. Na pewno zdawał sobie z tego sprawę i dlatego milczał.

Ostatnio nie chodzę do pubu, nie mógłbym tam spokojnie siedzieć i popijać piwko, mając świadomość, że ten młody człowiek, pomiędzy ruinami zbombardowanych budynków, biega z karabinem. Za to wieczorami, często staje przed oknem i patrząc na mijające się samochody, próbuję uwierzyć, że pomiędzy świstem, karabinowych kul, spadającymi bombami, jakimś cudem, uda mu się dotrwać do końca, tego koszmaru.

[lczerwosz]

Człowieczy los.

[Krokus]

Zgadza się, człowieczy.

[eka]

Opowiadanie na czasie. I wciągnęło mocno. Nie wiem, czy to fikcja, czy naprawdę spotkałeś tego chłopaka.
Po wyborach poznaje się człowieka. Jego priorytety.
Decyzja o powrocie nie jest łatwa. I nie nam oceniać. Ale przyznam, że wielką sympatią obdarzyłam Petro.
Stąd poniższe uwagi.

Co do filmów była pewna różnica, ja byłem zagłębiony

Była, byłem w jednym zdaniu, może warto wprowadzić zamiennik?

Kojarzył mi się z Anthony Hopkinsem grającym kamerdynera w filmie: „Okruchy dnia”. Chociaż był od niego o wiele lat młodszy.

Drugie zdanie zawiesza się w niedopowiedzeniu. Postawiłabym zamiast 1. kropki przecinek.

Kiedy nakrywał do stołu był niczym pan życia i śmierci, wszystko od niego zależało, każdy szczegół decydował, czy tak może być, czy należy zrobić wszystko od nowa.

Szczegół decydował?

nie raz widział ją z podbitym okiem i nie wiadomo wtedy, kogo bardziej bolało.

Nieraz. A dalej masz skrót informacji. Narrator nie wie, ale czy Petro mu nie zasugerował?

Nienawidził wszystkich tych mężczyzn, a do matki też miał nie wielki szacunek.

Niewielki.

Na szczęście mieszkał u babci i tylko kiedy odwiedzał matkę, miał wątpliwą przyjemność, poznać jakiegoś przyjaciela matki.

Na szczęście mieszkał u babci, więc tylko odwiedzając matkę, miał wątpliwą przyjemność poznania któregoś z jej kochanków.

Życie go nie oszczędzało, ale przy wsparciu babki, dawał radę,

Drugi przecinek do usunięcia.

zawsze na krótko, nigdzie nie mógł na dłużej, zagrzać miejsca,

Bez przecinka po dłużej.

nie miał pomysłu na życie, a świadomość, że to wszystko co teraz robi, to wegetacja drążąca w nim coraz większą pustkę.

Brakuje orzeczenia do świadomości. Dobija go, niszczyła...

On zawsze na takie sceny reagował milczeniem, nigdy się nie tłumaczył, że zbyt zimna zupa, czy zbyt duża panierka na kotlecie, to nie jego wina.

Zbyt zimna? : ) Zmrożony chłodnik?
Konstrukcja szwankuje, popatrz: nigdy się nie tłumaczył, (...), to nie jego wina.

na spokojnie

Bez przyimka.

Kiedy odezwałem się do niego: Te ruskie skurwysyny bombardują bezbronnych ludzi.
Pokiwał głową, ale nic nie odpowiedział

Trzeba połączyć zdania.

zapytałem barmanki czy Petro ma wolne?

Zapis.
- Czy Petro ma wolne? - zapytałem barmankę.

uda mu się dotrwać do końca, tego koszmaru.

Bez przecinka.

Nie jest łatwo pisać o wojnie, nawet o tej za naszymi granicami. Uniknąłeś wielu zasadzek. Brawo!
Pozdrawiam.

[Krokus]

Dzięki za komentarz i korektę eko, emocje mną rządziły i tak zaraz po napisaniu wysłałem.

[eka]

Podziwiam takich ludzi jak Twój bohater. Zawsze się zastanawiam, jak w takiej sytuacji bym się zachowała.

Dzięki. Uważne czytanie nie poszło na marne : )

[Lucile]

O ilu jeszcze cichych tragediach nigdy się nie dowiemy?
Dobra robota, Krokusie, trzeba spisywać takie historie zwykłych ludzi w ponurych czasach ataku "Imperium Zła" (cytat z prezydenta USA Ronalda Reagana) na Ukrainę.

A za oknem wiosna i kwitną krokusy.
Pozdrawiam
L

[Krokus]

O ilu jeszcze cichych tragediach nigdy się nie dowiemy?
Dobra robota, Krokusie, trzeba spisywać takie historie zwykłych ludzi w ponurych czasach ataku "Imperium Zła" (cytat z prezydenta USA Ronalda Reagana) na Ukrainę.

A za oknem wiosna i kwitną krokusy.
Pozdrawiam
L

Tak, nigdy się nie dowiemy, to krótkie opowiadanko napisałem ze względu na nich, którzy mieli jakieś swoje plany na życie, nie mieli najmniejszej ochoty na zabijanie, ale cóż, ktoś za nich zadecydował, o tych " zwykłych" bohaterach rzadko się mówi, ale właśnie oni wygrywają wojny.
A za oknem wiosna, krokusy są piękne.

[szczepantrzeszcz]

Szczepana również wciągnęło.

Dzięki za komentarz i korektę eko, emocje mną rządziły i tak zaraz po napisaniu wysłałem.

Ale miło, że zrobiłeś korektę.

Dzięki. Uważne czytanie nie poszło na marne

Moje poszło o tyle, że zaimkoza, która mi przeszkadzała, nie znalazła odbicia w postaci listy życzeń i zażaleń. Przejrzyj Krokusie bez emocji i spróbuj trochę zaimków (osobowych zwłaszcza) wywalić. Twoje dobre, co tu dużo gadać, opko sporo zyska.

Ale ja nie o tym chciałem.

Fajnie przedstawiłeś życiorys Petra, jednak całość wydaje mi się jakoś... nieproporcjonalna. Pomyślałem, że warto by było przerwać główny akapit w połowie i dać jakąś krótką wstawkę - scenę z baru, może z dialogiem. Tą wstawką mogłaby być na przykład dyskusja o filmach, o których potem napiszesz. Ciekaw jestem, co sądzisz o takim zabiegu.

[Krokus]

Szczepana również wciągnęło.

Dzięki za komentarz i korektę eko, emocje mną rządziły i tak zaraz po napisaniu wysłałem.

Ale miło, że zrobiłeś korektę.

Dzięki. Uważne czytanie nie poszło na marne

Moje poszło o tyle, że zaimkoza, która mi przeszkadzała, nie znalazła odbicia w postaci listy życzeń i zażaleń. Przejrzyj Krokusie bez emocji i spróbuj trochę zaimków (osobowych zwłaszcza) wywalić. Twoje dobre, co tu dużo gadać, opko sporo zyska.

Ale ja nie o tym chciałem.

Fajnie przedstawiłeś życiorys Petra, jednak całość wydaje mi się jakoś... nieproporcjonalna. Pomyślałem, że warto by było przerwać główny akapit w połowie i dać jakąś krótką wstawkę - scenę z baru, może z dialogiem. Tą wstawką mogłaby być na przykład dyskusja o filmach, o których potem napiszesz. Ciekaw jestem, co sądzisz o takim zabiegu.

wiesz... jeżeli chodzi o zamki, to jednym one przeszkadzają, a dla innych są niezauważalne. Poza tym to opko. Było pisane na prędce, pod wpływem impulsu. Nie chce mi się już do niego wracać, krótkie, nie przeglądane i tyle. Dzięki za komentarz. Natomiast byłbym wdzięczny jakbyś zajrzał do mego opka. Myśliwy, tam też jest coś co jednych lekko drażni, a dla innych jest nieistotne.